Porozumienie Ponad Podziałami

Druga płyta Kazika na żywo. Więc na początek małe porównanie.
Kompozycje z “Na żywo, ale w studio” mogły się podobać. Utwory z “Porozumienia ponad podziałami” podobać się mogą jeszcze bardziej. Ta płyta to nawiązanie do tego wszystkiego, co obecnie ważne, znaczące w świecie ostrego rocka. Nie imitacja czy słaba podróbka, a właśnie nawiązanie. Mocne granie na najwyższym poziomie.

Kazik nie byłby sobą, gdyby nie przypomniał utworów znanych już z innych płyt. “Na żywo, ale w studio” zaskoczył niesamowitą wersją “Spalam się”. Tu usłyszeć możemy bardzo punkowego “Konsumenta” oraz “Dziewczyny”. Ale to nie te piosenki są tu najważniejsze. Na “Porozumieniu ponad podziałami” największe wrażenie robią zupełnie nowe utwory. Chociażby rozpoczynający cały materiał (jeśli nie liczyć króciutkiego, zlepionego ze strzępów rozmów “Nitro”) “Nie zrobimy wam nic złego, tylko dajcie nam jego”. Świetny basowy pochód, ciężki riff, umiejętnie stopniowane, powoli narastające napięcie… Znów przypomina się Rage Aggainst The Machine. Albo “Tata Dilera”. Utwór tym razem nawiązujący do stylistyki Biohazardu. Hipnotyczny, oparty na powtarzanym na okrągło riffie gitary. Albo “Co się z tobą stanie gdy ci ufać przestanę”. Tym razem trochę spokojniejszy. I nieco bardziej tradycyjny. Niby znów słychać w nim Rage Against The Machine. Ale przez mocny riff przebija się i coś ze stylistyki Red Hot Chili Peppers, a i coś z Hendrixa czy nawet klasycznego funku. Na dodatek zaskakuje niesamowite, niby tez trochę “rage’owe”, a trochę metalowe, solo gitary…
Zresztą w ogóle w “Porozumieniu ponad podziałami” trudno wyróżnić konkretne utwory. Bo na uwagę zasługuje i prawie thrashowe “Odrzuc to!”, i następujące zaraz po nim “Tańce wojenne”. Ale też i kończące płytę “biohazardowe” “Wierszyk z daleka” i “Stałem się przyczyną zgonu…”. Wszystkie ostre, niezwykle dynamiczne. Mało chwytliwe, mało przebojowe. Transowe. Zawsze oparte na ciężkich riffach, które służą za podkład dla ni to rapowanek, ni to melodeklamacji Kazika…
Na “Porozumieniu ponad podziałami” tylko raz, w “Mądrości tego świata” głos Kazika przetworzony przez jakiś efekt, brzmi trochę inaczej. Przydałoby się więcej takich urozmaiceń. Ale jeśli chodzi o treść samych tekstów… Cóż, wszystkim, którzy gotowi są interpretować je zbyt jednoznacznie, polecam refren “Nie zrobimy wam nic złego…”, w którym Kazik wykrzykuje: “Ja jestem kłamcą”. Ciekawe tylko, czy jest to szczere wyznanie, jeszcze jedna prowokacja, czy też po prostu Kazik po raz kolejny wciela się tu w jakąś postać i nie przemawia własnym głosem.
Na to pytanie jednak każdy musi odpowiedzieć sobie sam.
(Autor: Robert Sankowski / Tylko Rock, styczeń 1996)