Diabolus In Musica

*** Rec.1998 / Reissue / Jewel Case ***

Siódmy album studyjny thrashmetalowej grupy Slayer, który został wydany 9 lipca 1998 nakładem American Recordings.
To druga pełna studyjna płyta na której za perkusją zagrał Paul Bostaph. Album w pierwszym tygodniu sprzedał się w ilości 46,000 kopi w USA i uplasował się na 31 miejscu listy Billboard 200.
Prace nad materiałem muzycy ukończyli w wrześniu 1997 roku, a premiera krążka była zapowiedziana na 31 października. Jednak z powodu kłopotów z wytwórnią, album ukazał się dopiero 9 lipca następnego roku.

Album został różnie odebrany przez fanów, muzyka na nim zawarta zaczęła odchodzić od stylu wyznaczonego przez grupę, zabrakło szybkich, agresywnych i kontrowersyjnych thrashmetalowych utworów, a także melodyjnych kawałków z szokującą tematyką, do których Slayer przyzwyczaił swoich fanów i z których zasłynął. Zamiast tego muzycy zagrali ciężkie, mocne i znacznie wolniejsze utwory, z wprowadzeniem dziwacznych dźwięków, co wyjaśniali:
„ chcieliśmy spróbować różnych efektów, przy czym troszkę eksperymentowaliśmy z naszymi instrumentami”.

W efekcie tego muzyka z fali thrash metalu zmierzała w stronę hard rocka, przypominając dokonania np. Machine Head. Zapowiedzi takiego brzmienia można było usłyszeć w kawałku „Gemini”, na albumie z punkowymi przeróbkami „Undisputed Attitude” (1996). Utwór ten nie był przeróbką ani też utworem w klimacie punk, wzbudził jednak kontrowersje, ponieważ dotychczas formacja nie nagrała tak wolnego i spokojnego kawałka. Lider zespołu Kerry King sam oświadczył, iż „Gemini” rzeczywiście miał być zapowiedzią nowego kierunku:
„Kiedy komponujesz utwór, który ma być otoczony samymi czadami, on automatycznie wychodzi inaczej. „Gemini” jest chyba najwolniejszym numerem w całej naszej karierze, myślę że dodał muzyce nowego smaku. Zawsze próbowaliśmy kombinować z nowymi rzeczami – żeby to ciągle brzmiało jak Slayer, a zarazem trochę inaczej”.

Kolejnym zdziwieniem w oczach fanów była oprawa graficzna płyty, nie budziła wielkich kontrowersji, tak jak miało to miejsce w przypadku „Divine Intervention”. Jeżeli chodzi o teksty, to tym razem nie było piosenek o seryjnych mordercach (Dead Skin Mask, 213) czy też o zbrodniarzach wojennych (Angel Of Death, SS-3), ale tematycznie dalej nawiązywały do wojny, przemocy, zabijania, śmierci i Boga. Piosenka „Love To Hale” została napisana do filmu Howarda Sterda (Części Intymne) jednak nie została ona umieszczona na soundtracku, ponieważ była zbyt ostra, natomiast „Wicked” i „Unguarded Instinct” to utwory bonusowe, które nie zostały wydane wszędzie (Wicked tylko w Europie zaś Unguarded Instinct tylko w Japonii).

Album został wydany również w wersji limitowanej, która posiadała drugi krążek z sześcioma starszymi numerami w wersji koncertowej, ponadto multimedialną prezentację wszystkich teledysków zespołu oraz dodatki na komputer (tapety, ikony itp.).

(Wikipedia)