Dance Of The Headless Bourgeoisie

Nie zdarza się to zbyt często, niemniej jednak się zdarzyło. Odpowiadający za kontrolę jakości Wrong Records pracownicy dostrzegli bolesną skazę wydanej w 1998 roku płyty No Means No pt. "Dance Of The Headless Bourgeoisie" – dotychczas nie odkrytą. Po sześciu latach od wypuszczenia oryginału, jeden z pracowników spojrzał na okładkę owego wydawnictwa by ku przerażeniu dostrzec, że okładka była odwrócona. Po ustąpieniu szoku wytwórnia braci Wright zabrała się do "naprawiania świata". W podziękowaniu za niesłabnącą cierpliwość i wyrozumiałość fanów zdecydowano wzbogacić wydawnictwo o dwa bonusowe utwory. Tak oto w roku 2004 po raz kolejny wyszedł "Taniec Bezgłowej Burżuazji". Ta wersja nie zawiera już żadnych błędów, a kozłowi ofiarnemu ścięto głowę. Co do samej muzyki, jest to w dalszym ciągu ten sam – choć nieco poszerzony – zbiór długich acz wcale nie tak pokombinowanych (pokomponowanych) kompozycji. Monotonie niwelują sprawne półimprowizacje instrumentów oraz interpretacja wokalna równie długich narracyjnych tekstów. Na szczególną uwagę zasługuje tytułowy utwór, będący wywrzeszczanym listem kidnaperskim. Tekstowi porywacze szantażują burżuazyjnego słuchacza grożąc po kolei wszystkim jego członkom rodziny by wreszcie zaniechać stawiania warunków i pozostawić go bez nadzei, z przerażającą groźbą śmierci z rąk nihilistów. W finale następujeów taniec bezgłowych i jest to taniec wesoły, podobnie jak cała płyta. Bo panowie John i Bob wiele już w życiu widzieli i zagrali, pozostaje im dystans (to osławione matamorfoza tekściarzy rocka od kontestatora do obserwatora…) i owo poczucie humoru właśnie.