Black Pompadour

W 2005 roku The Zincs wydali drugi album, Dimmer, i ruszyli w pierwszą trasę koncertową po kraju. Stały reżim dziesięciogodzinnych jazd po pustyni i kiepskiego domowego piwa może zmienić zespół, a The Zincs odkryli, że w ich muzykę wkrada się krawędź, której wcześniej tam nie było. Po powrocie do domu, do Chicago, ta krawędź nadal im towarzyszyła i postanowili nagrać album, który odzwierciedlałby tę zmianę. W miarę jak akustyczne i oszczędne brzmienie Dimmera zaczęło zanikać, elektryczny blask uśpionych wpływów grupy zaczął się przebijać, od zespołów Postcard i Rough Trade z Wielkiej Brytanii lat 80-tych do minimalnych, napędzanych organami dronów z Nowego Jorku lat 60-tych. Wszystko to złożyło się na album, który widzicie przed sobą, Black Pompadour.

Nazwany częściowo po fryzurze, którą angielski wokalista/autor tekstów James Elkington chciał sobie stworzyć w latach młodzieńczych, Black Pompadour został nagrany i zmiksowany przez Johna McEntire'a w Soma E.M.S., a dodatkowymi nagraniami zajął się Mark Greenberg w Mayfair Studios. Na wszystkich instrumentach zagrali The Zincs: Nathaniel Braddock na gitarze i nieprzygotowanym fortepianie, Nick Macri na basie i saksofonie oktetu, Jason Toth na perkusji oraz James Elkington śpiewający, piszący piosenki i wydający większość innych dźwięków. Edith Frost zaśpiewała na trzech utworach; "Hamstrung and Juvenile", "Rice Scars" i "Lost Solid Colours". Ta ostatnia piosenka to duet, który Edith wykonała z The Zincs podczas ich wiosennej wspólnej trasy w 2006 roku.

Pod względem lirycznym Black Pompadour jest mieszanką zawoalowanych autoprawd i nie-sekwencji. Teksty odzwierciedlają semantykę Flanna O'Brien'a czy Dylana Thomasa, wzbogaconą o podwyższoną nierealność, która wynika z siedzenia z tyłu vana podczas sześciotygodniowej trasy koncertowej i jedzenia suchych kanapek. Mroczne poczucie humoru Elkingtona jest uzupełnione wiktoriańską powściągliwością w szerokim zakresie tematów, od tego, dlaczego społeczeństwo jest tak skłonne do korzystania z rad animatorów w "Lost Solid Colours" do trudnej sytuacji osoby samotnej w "Hamstrung and Juvenile":

"Teraz wiesz, że gdy twoje kopulacje zawiodą, jesteś tylko połową tego stworzenia z dwoma kręgosłupami, a każda nowo dodana znajomość powie 'masz cię już za sobą, częściowa bestia, nosisz znaki', ale którą połową jesteś teraz?".

The Zincs udało się pożenić swoje klasyczne formy piosenek z jaśniejszym elektrycznym brzmieniem, tworząc witalny album na miarę czasów. To co czyni ich tak wyjątkowym zespołem, to sposób w jaki wplatają tak mroczną prozę w piękne melodie, nagroda, którą przypadkowy słuchacz mógłby przeoczyć przy pierwszym przesłuchaniu. Od elektrycznych gongów "Coward's Corral" do pulsujących syntezatorów "Rice Scars", Black Pompadour rozbija oczekiwania jak pocisk przez rybią łuskę i reprezentuje tę rzadką rzecz wśród grup, prawdziwy progres.

Tracklista

1 Head East Kaspar 4:04

2 Coward's Corral 2:59

3 Hamstrung And Juvenile 4:12

4 Rice Scars 2:46

5 The Mogul's Wives 6:34

6 Finished In This Business 3:13

7 Burdensome Son 3:48

8 Lost Solid Colors 4:52

9 Dave The Slave 5:08

10 Rich Libertines 5:17