Uzu

YAMANTAKA // SONIC TITAN został założony pod koniec 2007 roku przez artystki performatywne Alaskę B i Ruby Kato Attwood, zrodzony z popiołów późnego Lesbian Fight Club. Uzbrojone w tożsamość mieszanej rasy, szalonej umiejętności ilustratorskie i całą stertę domowej elektroniki, Alaska i Ruby napisały i wystawiły pierwszą mini operę Noh-Wave, "YAMANTAKA // SONIC TITAN I" w kwietniu 2008 roku.

Estetycznie łączą one słabo przywłaszczone style Noh, Opery Chińskiej, Mitologii Chińskiej, Japońskiej i Pierwszych Narodów, Czarno-Białej Telewizji, Psychodelii i Opery Rockowej w zmysłową ucztę z niemal monochromatycznymi kostiumami, unikalnymi, ręcznie zbudowanymi instrumentami muzycznymi i ich własnym, mangowym, kartonowym stylem 'NEVERFLAT' scenografii 2.5D.

Można śmiało powiedzieć, że nie ma na świecie drugiego takiego zespołu jak YAMANTAKA // SONIC TITAN. W coraz bardziej homogenicznym świecie płyta taka jak UZU jest tym ważniejsza, ponieważ pokazuje, jak odmienne perspektywy kulturowe mogą połączyć się w coś zupełnie nowego, zachowując jednocześnie swój indywidualny, suwerenny charakter. To spotkanie Wschodu i Zachodu jest chyba najbardziej widoczne w głównym singlu UZU „One”. Jako pierwsza piosenka YAMANTAKA // SONIC TITAN, która wykracza poza podstawowy duet, „One” łączy w sobie rdzenne wychowanie rozszerzonej grupy, rozpoczynając się tradycyjną piosenką irokezów. Śpiew wprowadzający jest piosenką towarzyską zwołującą wszystkich ludzi, wykonywaną przez ludność plemienia Mohawków. Od tego momentu zespół przechodzi do porywającej linii gitary i wokalu równie słodkiego jak każdy hit jpopowy. Metalowe riffy, free-jazzowa kakofonia i medytacyjne wzory wschodniej perkusji podkreślają piosenkę. Hybrydyzacja jest widoczna w całym UZU – można ją usłyszeć w operowym utworze otwierającym fortepian i wokal „Atalanta”, przechodzącym w dynamiczny prog „Whalesong”, a wschodnie melodie płynnie łączą się z syntezatorowym arpeggio i gitarową pieśnią „Windflower”. , muzyczna tradycja opowiadania historii z „Seasickness Pt. 1” w zestawieniu z przypominającym serce klasycznym rockowym galopem „Seasickness Pt. 2” i zamykający fragment chóru „Powrót Saturna” schodzący w biały szum w stylu Merzbow.