Trucizna

Piąty album polskiego zespołu punkrockowego The Analogs, wydany w 2002 roku. Zawiera 13 utworów w stylu ulicznego punk rocka oraz utwór bonusowy. 

No więc, jak mawia jeden znajomy wokalista “ta kapela pod względem lirycznym kładzie na głowę, większość zespołów z naszego kraju”. To jest powód, dla którego The Analogs są właściwie jedyną polską kapelą z kręgów streetpunkowych, po którą sięgam dość regularnie. Piwno – futbolowo – zadymiarskie zacięcie pozostałych rodzimych tekstopisarzy jest nudne jak flaki z olejem, i przywodzi na myśl czasy, gdy każdy zespół bojkotował McDonalda, jedzenie mięsa i przymusową służbę wojskową. Sztampa. Piguła natomiast pisze o czymś. I to jest plus numer jeden. Numer dwa to muzyka, a dokładnie oblicze, jakie na “Truciźnie” wypracował zespół. Osiągnął bowiem coś, co dla wielu, znacznie bardziej profesjonalnych grup jest wciąż marzeniem, czyli opracował swoje własne unikalne brzmienie. Gdybym musiał usytuował bym je gdzześ tak w połowie drogi między Sparrerami, a 4 skins, czyli ciężko, prosto, ale melodyjnie.

Z “Trucizny” wybieram jako hity numer 7, czyli “Nie zatrzymasz się”, numer 9 (“Gdzie się najebać”) numer 14 (“Dziewczyna z mercedesem”) oraz country’owy bonus, który choć zrobiony dla jaj, jest dla mnie o wiele fajniejszą prowokacją, niż puszczanie oka w kierunku chorych na nadruchliwość prawej ręki. (Maciej Mroczek)