Polish Radio Jazz Archives 34

Oto kolejna, już 34 płyta w serii Polish Radio Jazz Archives wydawanej przez Agencję Muzyczną Polskiego Radia.

Zmarły pod koniec czerwca 2021 roku Wojciech Karolak był w polskim jazzie postacią ikoniczną. Jak pisze Tomasz Tłuczkiewicz we wkładce do sygnowanego nazwiskiem tego artysty wydawnictwa – „Karolak był jednym z ojców założycieli jazzu w Polsce, od połowy lat 1950-tych do końca swych dni na pierwszej linii jego frontu.”

Wojciech Karolak był wirtuozem organów Hammonda, pianistą, saksofonistą, znakomitym aranżerem i nietuzinkowym kompozytorem. Był erudytą i gawędziarzem, a przy tym człowiekiem niezwykle skromnym.

Grał w najważniejszych zespołach polskiego jazzu: Jazz Believers, The Wreckers, Kwartecie Andrzeja Kurylewicza, Polish Jazz Quartet, Mainstream, Air Condition, oraz Karolak, Szukalski, Bartkowski Time Killers. Ale nazwisko Karolaka pojawia się na ponad pół setce płyt wydanych nie tylko w Polsce, przy czym tylko na kilku z nich zostało umieszczone na froncie okładki. Nagrywał też z wieloma artystami z jazzem kojarzonymi pośrednio, albo wcale, jak Alibabki, Ewa Bem, Andrzej Zaucha, Maryla Rodowicz, Andrzej Dąbrowski, Anna Maria Jopek, Obywatel GC i inni.

Nagrania umieszczone na płycie „Wojciech Karolak Polish Radio Jazz Archives 34” pochodzą z lat 1977-2010 i jak wszystkie inne w serii, zostały wydobyte z radiowych archiwów. Karolak gra tu na organach i syntezatorze oraz na fortepianie. Ponad połowa płyty to tria organowe. To ulubione środowisko Karolaka, a klasykę organowego tria najlepiej słychać w „Stablemates” z Tomaszem Stańką i utworze finałowym.

Na płycie jest pięć utworów tria Karolak/Szukalski/Bartkowski, w tym trzy z płyty „Time Killers”. Karolak był tam niemal wyłącznym autorem repertuaru i de facto liderem, choć z zasady unikał takich obowiązków.

Wojciech Karolak zawsze interesował się kompozycją. Na studiach, na własny użytek, poznawał „Osnowy Orkiestrówki” Rimskiego-Korsakowa. Komponował niemal wszystko dla siebie i wiele dla innych, a jego bigbandowe aranże uchodzą za wyjątkowe. „Time Killers” to majstersztyk „orkiestrówki”, w kalejdoskopie stylów od Counta Basiego po Zawinula.