Keep Away The Dead

Nawet gdy pierwsza płyta Siskiyou została dostarczona do Constellation na początku 2010 roku i była przygotowywana do wydania tej jesieni, Colin Huebert pozostał w Mara, BC (pop. 350) przez całą zimę, pisząc kolejne piosenki i ostatecznie dołączając do swojego współkonspiratora z Siskiyou, Erika Arnesena, na kilka tygodni intensywnych nagrań. W przeciwieństwie do materiału na ich debiutanckim albumie, który został w dużej mierze nagrany w koczowniczy sposób, podczas gdy Colin i Erik koncertowali jako członkowie Great Lake Swimmers, sesje w Mara, BC zastały parę osiadłą, zakorzenioną i z kluczami w ręku w stuletnim Mara Community Hall.

Większość utworów na Keep Away The Dead narodziła się w Mara Hall, gdzie ścieżki zostały ułożone w rześkim powietrzu w głębi zimy. Arktyczna atmosfera tej pustej, przepastnej konstrukcji z twardego drewna była idealnym uzupełnieniem wrażliwości Hueberta: napiętej i ostrej powściągliwości; drżącego, gryzącego, czasem gorzkiego rozdzierania nagiej, folkowej muzyki rockowej. (Neil Young pozostaje wyraźnym punktem odniesienia – jawnie w coverze "Revolution Blues" na albumie – podobnie jak spiczaste, surowo kontrolowane aranżacje i tekstury współczesnych, takich jak Angels Of Light).

Huebert opuścił Marę wiosną 2010 roku i przeniósł się do Vancouver, gdzie Siskiyou zaczął nabierać kształtu jako pełnoprawny zespół, do którego dołączyli Shaunn Watt i Peter Carruthers. Po sezonie intensywnych tras koncertowych w Europie i Kanadzie jesienią 2010 roku, Siskiyou przekształcił się w inkwizycyjny kwartet i na początku 2011 roku uderzył do studia JC/DC w Vancouver z inżynierem Davidem Carswellem (Destroyer, New Pornographers), dodając do sesji Mara z poprzedniego roku i wycinając dwa kolejne utwory, dla których Carswell prowadził miks: "Twigs And Stones" i "Revolution Blues". Huebert nagrał i zmiksował pozostałą część Keep Away The Dead (podobnie jak na poprzedniej płycie).

Podczas gdy debiut Siskiyou był oszałamiającym małym albumem z krótkimi, ostrymi utworami, Keep Away The Dead rozwija się z subtelną ostrożnością i klarownością, dając coś bliższego wiejskiej powieści gotyckiej w duchu i zakresie. Album jest uderzająco zimnym, czułym cyklem piosenek, naznaczonym cichym buntem i desperacją. Akustyczna gitara Hueberta i jego łagodny głos, przepiękne banjo Arnesena i przetworzone linie gitarowe oraz rozsądna sekcja rytmiczna Watta i Carruthersa dostarczają znakomicie przekonujący album na krawędzi mroku, gdzie każda melodia jest jak kolejna cenna kłoda rzucona na samotne ognisko płonące w zimną noc.