Bnnt _ _

Kiedy Konrad mówi – „To jest rzeźba” – mimo że kiwam głową, chyba nadal nie pojmuję.
Zrozumienie przychodzi długo po koncercie. W jedną całość układają się wtedy zdjęcia z ulic kolejnych miast, furgonetka, kominiarki naciągnięte na głowy i miniaturowa rakieta. W końcu nawet nazwa, która w pierwotnej wersji brzmiała BrownNote, kojarząca się tak z Piero Manzonim jak i z legendarną bronią soniczną (wywołującą niekontrolowaną defekację), w perwersyjny sposób nabiera rzeźbiarskiej konotacji.

Centrum działań Konrada Smoleńskiego i Daniela Szweda (BNNT) stanowi formowanie przestrzeni za pomocą częstotliwości czytelnych dla ludzkiego ucha (albo trzewi). Ich utwory to ożywione rzeźby. Wydzieliny dynamicznej struktury. Jeśli La Monte Young wierzył w architektoniczne właściwości minimal music, to czemu odmawiać rzeźbiarskich cech wybrykom Smoleńskiego i Szweda? Podczas gdy statyczna sinusoidalna fala, byłaby podstawą funkcjonalnej dźwiękowej architektury o stabilnych podstawach, emitowane przez BNNT to raczej chwilowe wybuchy brył osadzonych w zwalających z nóg rytmach. Gięcie blachy i bicie prądem.

To rzeźbiarskie podejście jest ewidentne w nagłych sonicznych atakach w uprzednio wyselekcjonowanych miejskich przestrzeniach. Zamaskowani chuligani bezceremonialnie pozbawiają złudzeń wielbicieli wprowadzania „wirusa sztuki” do sfery społecznej i dokonują bezpośredniego ataku na mieszkańców. Furgonetka pojawia się znienacka, a zdezorientowani, przypadkowi słuchacze muszą zmierzyć się z fenomenem, który ciężko mierzyć w artystycznych, czy też muzycznych kryteriach. BNNT zmienia nie tylko percepcję miejskiej przestrzeni. Powoduje również refleksję nad przedwczesnymi pożegnaniami z math i minimal rockiem, których widmo, jak słychać, można jeszcze reanimować. Nie dość tego, będzie ono znów straszyć. Pomimo wyznaczonego precyzyjnym bitem rytmu, dźwięk pozostaje na skraju wyładowania, którego idealną konkluzją może być tylko cisza.

BNNT to też sztuka polityczna przed nadaniem jej pędu. Pozytywny nihilizm, który wymaga ofiar i dokonuje ataku w imieniu niezidentyfikowanych mocy. Piekielnie precyzyjna produkcja obnaża zniuansowaną grę perkusji i… rakiety. Zminiaturyzowana śmiertelna broń masowego rażenia wzmaga wrażenie końca. Smoleński zachowuje się jak rażony promieniowaniem czciciel bomby atomowej z „W podziemiach planety małp” (1970). Wściekłość i furia w obliczu katastrofy rządzą tym spektaklem, a wyładowanie energetyczne wywołane zderzeniem pioruna kolistego i bezzałogowego samolotu zwiastują falę uderzeniową, która pozostawi nagie pole z porzuconą furgonetką w tle. To concept album, który nie ma nic do powiedzenia, ale robi to w taki sposób, że wierzymy w każdy dźwięk, który się z niego wydobywa. Smoleński i Szwed generują hit za hitem; riffy budowane na bazie niespodziewanych i miarowych rytmów to przeboje w stanie larwalnym. To nie oznacza, że zabrakło czasu na ich rozwinięcie, ale, że w przestrzeni ostatecznej nie ma miejsca na stabilne formy. Muzyka jest niewczesna, – poza czasem i aktualnymi prądami. Wskrzesza ducha radykalnej muzyki gitarowej, aby wydobyć z niej formy przestrzenne, a nie czasowe. Tytuły utworów, pochodzące z czołówek złych wiadomości, nie zmieniają z gruntu abstrakcyjnych kompozycji w protest songi. W rezultacie muzyka nie dotyczy końca w jego indywidualnych wymiarach, lecz w uniwersalnej, i tym straszniejszej, ogólności.

Daniel Muzyczuk
Kurator Muzeum Sztuki w Łodzi
 

****

BNNT związany jest z kolektywem PinkPunk, wytwórnią ArtBazaar Records oraz Qulturap rec.
BNNT wspiera http://malizolnierze.org/

Konrad Smoleński – ur.1977, mieszka i pracuje w Warszawie. Konrad to artysta, muzyk i fotografik. W swojej twórczości najczęściej posługuje się video, instalacją i performance. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Jego sztukę charakteryzuje mocne uderzenie, osiągane często za pomocą eksperymentów audiowizualnych. Członek grupy artystycznej Penerstwo, zespołów Mama, Kristen, KOT, Sixa, BNNT, animator sceny PINKPUNK. Jego twórczość opiera się na doświadczeniu medium, eksploracji jego możliwości oraz wpływu na odbiór. Trudno odnaleźć cechy wspólne jego sztuki. Każda praca jest inna, każda udostępnia nam głębiej świat artysty, w którym to co brudne i marginalne “gra pierwsze skrzypce”.

Wybrane wystawy:
2012 – GRADIENT, Cleopatra's, Berlin DE
2011
– Nie wiedzą dlaczego, ale robią to, waterside contemporary, Londyn UK
– Spojrzenia, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
– Daj głos, Zona Sztuki Aktualnej, Szczecin
– River, Elephant Art Space, Los Angeles USA
– Sound Bombing, Art Boom Festival, Kraków
– Sound Bombing II, Festiwal Otwarte Miasto, Lublin
2010
– Podróż dookoła czaszki, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa
2009
– Chunks, Galeria LETO, Warszawa (solo)
– Evil Hidden Black, Galeria Stereo, Poznań (solo)
– Le coeur est un chasseur solitaire, Gare St. Sauveur, Lille FR
2008
– Asian Gates, Kunsthalle Faust, Hannover DE
– Voyage Sentimental, Muzeum Narodowe, Poznań
2007
– Penerstwo, PGR Art, Gdańsk
– PROVOPOLIS#2, Contemporary Art Norwich – Outpost Gallery / Norwich Arts Centre UK

Stypendia & Rezydencje:
2011 Pierwsza nagroda w konkursie “Spojrzenia 2011” – Nagroda Fundacji Deutsche Bank dla najciekawszych młodych polskich artystów
– Rezydencja artystyczna w 18th St. Art Center, Santa Monica / Los Angeles USA
2009 – Stypendium Wyszechradzkie w Pradze
2000 – Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP
– Stypendium artystyczne Miasta Poznania

Daniel Szwed – ur. 1982, mieszka i pracuje w Poznaniu. Grafik i muzyk, jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, gdzie ukończył projektowanie graficzne. Razem z Dagny Nowak współtworzy studio MOONMADNESS, zajmujące się głównie projektowaniem książek, albumów i często wydawnictw muzycznych. Działają na styku pól sztuki i projektowania. Eksperyment typograficzny łączą z dbałością o związek między treścią, a jej wizualnym wyrazem, kreując rozpoznawalny aspekt projektów, w które się angażują. Członek zespołów Mothra, All My Friends Are Deaf, Woody Alien, BNNT. Gra Daniela stanowi solidną podstawę dla zróżnicowanej twórczości projektów, w które jest zaangażowany, a rytmiczna inwencja buduje struktury, kształtujące tożsamość zespołów w których gra.
 

Performatywny i wizualny wymiar twórczości BNNT robił duże wrażenie od samego początku, a gdy panowie przeszli na sound-bombing w przestrzeniach miejskich, to jeszcze nabrali na komunikatywności. Jednak przełożenie happeningowego charakteru działalności duetu, siły oddziaływania ich muzyki w bezpośrednim kontakcie, na warunki domowego odsłuchu to zupełnie inna sprawa. Na _ _ udało się to wyśmienicie. Piotr Lewandowski, PopUp (cała recenzja do preczytania tutaj)

Polecamy wywiad z zespołem zamieszony na popupmusic.pl