Killl

KILLL to projekt, który rzucił wyzwanie granicom własnej ekspresji, odkąd połączyli siły w 2003 roku. Dzięki abstrakcyjnemu i cyzelowanemu metalowi prezentowanemu w epileptycznie sugestywnej scenografii op-artu, byli szeroko komentowanym zjawiskiem na żywo. Odmawiali jednak prezentowania się w jakimkolwiek formacie poza koncertem na żywo – aż do teraz: Zaprezentowany w 8-panelowym digipacku zawierającym dwa plakaty, CD i DVD z nagraniami na żywo z koncertów zespołu w latach 2005-2009, jest manifestacją wizualnego i muzycznego fenomenu KILLL. KILLL składa się z artysty wizualnego i dźwiękowego Are Mokkelbosta, producenta i muzyka Erlenda Mokkelbosta (JR Ewing, Montée), perkusisty Martina Horntvetha (Jaga Jazzist) i gitarzysty Espena Hangårda (No Place To Hide, Altaar). Ponadto członkiem zespołu jest inżynier światła Kyrre Karlsen. Wydany przez Fysisk Format film to pieczołowicie skonstruowany kolaż nagrań filmowych i dźwiękowych z koncertów w całej Europie. Filmy zostały sfilmowane za pomocą wszystkiego, od kamer monitorujących, przez telefony komórkowe, po steadycamy, i w dużej mierze opierają się na materiałach przekazanych przez publiczność i organizatorów. W jaskrawym kontraście do standardu hi-res wielu dzisiejszych filmów na żywo, materiał KILLL charakteryzuje się wykorzystaniem wczesnych modeli kamer cyfrowych i ich brakiem zdolności do przetwarzania hardcore'owych stroboskopów i hiperaktywnych lamp LED. Zamiast próbować zrekonstruować chwilę, film KILLL wyciska cyfrę do punktu krytycznego, a nawet nieco dalej – a następnie tnie tak ciasno i bezkompromisowo, jak sama muzyka. KILLL wahają się na granicy między przyjemnym a całkowicie nieznośnym, a ich połączenie pierwotnej energii dźwiękowej i szalonej wizualnej kakofonii może być bezpośrednio niepokojące dla układu nerwowego. W rzeczywistości KILLL są zobowiązani do ostrzegania epileptyków przed swoimi występami. Jednak niezwykła prezentacja wizualna zespołu działa również jako portal, bezpośrednie wejście w wysoce energetyczne doznania, które wykraczają poza standardowe wyznaczniki gatunku metalu i hałasu. Wywołując stan emocji, który waha się od całkowitego zagubienia i pustki do błogiego entuzjazmu i silnego poczucia przynależności.