Transfixiation

"To najbardziej intensywny strach i uczucie – kiedy idziesz na koncert i naprawdę się boisz", mówi frontman A Place To Bury Strangers Oliver Ackermann, współzałożyciel wkrótce zamkniętej przestrzeni DIY Death By Audio, która gościła swoją sprawiedliwą część szalonych, pobudzających do życia koncertów.

"Albo możesz namacalnie poczuć niebezpieczeństwo w muzyce", dodaje basista Dion Lunadon, "To taki rynsztokowy klimat; wszystko w nim jest obrzydliwe, złe i niebezpieczne".

To samo można powiedzieć o czwartym albumie zespołu, 'Transfixiation'. Zamiast skupiać się na drobnych szczegółach, jak to miało miejsce w przeszłości, grupa, w której skład wchodzi perkusista Robi Gonzalez, zaufała swojemu instynktowi i stara się zachować jak największą czystość. Muzyka jest o wiele bardziej porywająca, gdy jest nieprzewidywalna, nawet przy wielokrotnym odtwarzaniu, a ta płyta jest w dużej mierze nieprzewidywalna. Gonzalez jest tu swoim debiutem nagraniowym z zespołem i jest oczywiste, że pomógł on zbliżyć nagrania zespołu do poziomu ich niesławnych występów na żywo.

Biorąc pod uwagę jak bardzo kontrolowany jest chaos na każdym kroku, trudno sobie wyobrazić, że 'Transfixiation' prawie się nie wydarzyło. Po spędzeniu prawie dwóch lat w trasie, muzycy uznali, że gdy tylko wrócą do domu, wykorzystają ten impet do nagrania nowej płyty. I choć samodzielnie wyprodukowane sesje w Death By Audio doprowadziły do powstania fantastycznego materiału, Ackermann natrafił na ścianę pod koniec tego początkowego miesiąca.

"Sposób, w jaki to zostało przerwane, był tak intensywny", mówi. " Zaczęło być tego za dużo, gdzie my – a przynajmniej ja – prawie się roztopiliśmy czy coś. Czułem, że musimy się zatrzymać i nie byłem nawet pewien, czy album zostanie ukończony, czy będziemy znowu przyjaciółmi."

Dwa miesiące upłynęły z niewielką komunikacją między trzema członkami. Ackermann ułożył zestaw: świeże kompozycje, utwory, które zostały już nagrane na Brooklynie, oraz owoc wcześniejszej sesji nagraniowej z frontmanem Serena Maneesh, Emilem Nikolaisenem w Norwegii. Na szczęście wszystko się udało. A Place to Bury Strangers znów stało się całością, a więź – na scenie i poza nią – jest prawdopodobnie silniejsza niż kiedykolwiek.

"Jedną rzeczą, która nas łączy, jest ten ogień, kiedy gramy" – dodaje Gonzalez. "Nie wiem; to jest naprawdę intensywne".

Dobrze naoliwiona sekcja rytmiczna Lunadon-Gonzalez dostosowała się do unikalnego stylu gry Ackermanna – para objęła efekty w postaci łańcuchów (Ackermann produkował pedały na zamówienie dla tak znaczących artystów jak Lou Reed, My Bloody Valentine, The Flaming Lips i Nine Inch Nails) i zminimalizowała fille perkusyjne.

"To nie jest rocket science", mówi Lunadon, "ale rock 'n' roll nie powinien być. Trzeba zachować prostotę i dać czadu".

Tracklista

1. Supermaster 03:21

2. Straight 03:22

3. Love High 01:55

4. What We Don't See 02:25

5. Deeper 06:08

6. Lower Zone 02:31

7. We've Come so Far 05:07

8. Now It's Over 04:09

9. I'm so Clean 02:41

10. Fill the Void 04:21

11. I Will Die 03:14