Sacrifice

Ofiara jest – etymologicznie – działaniem pozwalającym człowiekowi połączyć się z numinicznym, "boskim". Pierwotnie było to ofiarowanie wrażliwego przedmiotu w celu zdobycia przychylności wyższych mocy, powoli zostało połączone z ideą śmierci i – eufemistycznie – utraty, zwłaszcza wewnętrznej utraty, której stajemy się godni.

"niebiańskiego handlu": w ten sposób pojawia się poświęcenie siebie i idea indywidualizacji i duchowego spełnienia. Ofiara składa się zatem z dwóch biegunów: z jednej strony ofiarowujemy, a z drugiej pozbawiamy się tego, co ofiarowujemy, a to poprzez rytuał zniszczenia, de-materializacji, symbol wyrzeczenia, w perspektywie ekspiacyjnej i oczyszczającej. perspektywie. Również przejście od ofiary ze zwierzęcia do ofiary z człowieka wyróżnia przystąpienie do idei "samopoświęcenia". Idea ta jest przekraczana jedynie przez poświęcenie boskości samej sobie, pojęcia, które pojawiają się w trójcy lub postaciach mesjańskich: poświęcenie boskości w celu stworzenia lub po prostu udoskonalenia świata. W konsekwencji nie jest możliwa ewolucja bez akceptacji śmierci dla każdego horyzontu i skłonności ego. Poświęcenie narzuca psychiczną transformację, porzucenie wszystkiego lub części siebie, do której chce się zapisać w kulturze. Każda rzeczywistość duchowa implikuje poświęcenie.