Parallel Memories

Mr. Mitch jest jednym z niewielkiej grupy producentów, którzy w ciągu ostatnich kilku lat na nowo wyobrażali sobie istniejący od dekady gatunek Grime. Miles Mitchell, 26-letni mieszkaniec południowo-wschodniego Londynu, założył własną wytwórnię Gobstopper w 2010 roku po wydaniu swojego debiutu w Butterz. W zeszłym roku rozpoczął kwitnącą noc Boxed "Instrumental Grime" wraz z producentami Slackk, Logos i Oil Gang. Dla Mr. Mitcha Grime "…zawsze był gatunkiem eksperymentalnym i progresywnym, biorącym elementy tego, co było przed nim i przesuwającym te granice, aby stworzyć coś nowego".

Jego debiutancki album nosi tytuł "Parallel Memories", a Miles ma intrygującą historię, która wyjaśnia ten tytuł. Kiedy słucha swoich utworów, widzi te same żywe sceny w swojej głowie za każdym razem, gdy odtwarza muzykę, często powtarzające się migawki z jego życia w różnych niemożliwych scenariuszach lub zniekształconych sytuacjach. To sprawiło, że pomyślał: "A co, jeśli obrazy, które widzę, są wspomnieniami z alternatywnej wersji mnie w równoległym wymiarze?". Pytanie, które odzwierciedla również jego wizję Grime'u, ponieważ jego instrumentale są oparte na dość osobistym i emocjonalnym alter-życiu, w którym słynny minimalizm Grime'u ustępuje miejsca delikatnej subtelności i jest nasycony zupełnie innym uczuciem niż zuchwała agresja kojarzona z gatunkiem.

Intro albumu "Afternoon After" to ponury dźwięk klubu poprzedniej nocy, podzielony na wirujące dziecięce melodie syntezatorowe, zwijające się na spłaszczonej, ale przewiewnej perkusji. Następuje "The Night", brzmiący jak coś, co Boards Of Canada mogliby zrobić, gdyby pochodzili z południowo-wschodniego Londynu, jego wspaniałe fletowe melodie otwierają się z wdziękiem na minimalnych rytmach i zmieniających się statycznych tonach. "Intense Faces" oznacza przesunięcie energii do linii basu, syntezatorów i ostrych klapsów, z dziecięcą melodią bleep odtwarzaną na górze. "Don't Leave" zmienia nastrój na smutny, jego wznoszące się akordy ewoluują nad powtarzającą się, spowolnioną acapellą. W innym miejscu "Sweet Boy Code", kolaboracja z innym artystą Gobstopper Dark0, pozwala kosmicznym kopnięciom napędzać delikatne, zrelaksowane melodie nad zwiewnymi samplowanymi wokalami. Środkowy utwór "Wandering Glaciers" przekształca Grime w coś, co brzmi jak napięty kawałek wczesnej elektroniki. W międzyczasie "Bullion" sieka zdrewniałą próbkę, która brzmi jak grasujący gigant. Album kończy "Hot Air", z perkusją brzmiącą jak powolne bicie serca i dziwnymi, wstecznymi syntezatorami, czuje się jak podróż wokół ciała.

Jest to album, który zasługuje na to, aby znaleźć publiczność, która jest gotowa wyruszyć w podróż do nowych obszarów z Grime.