Odpływają Kawiarenki [Antologia Polskiej Muzyki]

Gdyby spytać publiczność, której z wokalistek przysługuje zaszczytne miano Pierwszej Damy Polskiej Piosenki – zdania zapewne byłyby podzielone. Wszak de gustibus non disputandum est. Nie ulega jednak wątpliwości, że wśród odpowiedzi Jej nazwisko padłoby wielokroć, a miejsce na „piosenkarskim podium” byłoby pewnikiem.

Dwa słowa: Irena Jarocka. Znakomita wokalistka. Doskonała interpretatorka tekstów. Laureatka wielu nagród. Gwiazda wielu scen, nie tylko krajowych. Utalentowana aktorka. Obywatelka świata. Dama. Ikona.

Jarocka zedebiutowała w połowie lat 60, choć sama za swój debiut właściwy uznawała rok 1968, festiwal w Sopocie i „Gondolierów znad wisły”, którymi to wyśpiewała sobie wyróżnienie. Przełom dekad to stypendium w Paryżu, gdzie doskonaliła swój głos w słynnym Petit Conservatoire de la Chanson. Dzieliła też scenę a tak zacnymi postaciami jak Mireille Mathieu czy Charles Aznavour. To z Francji pochodzą Jej debiutanckie nagrania.

Lata 70-te to pierwsze albumy ugruntowujące Jej pierwszoplanową pozycję na polskiej scenie.

Wielka kariera, przebój za przebojem, uwielbienie publiczności, szacunek branży, ale i… skłonność do ryzyka.

Bo czym innym, jeśli nie ryzykiem, był wyjazd so Stanów Zjednoczonych w 1990 roku?

Często jednak wracała do Polski nie dając o sobie zapomnieć. Zresztą – czy można zapomnieć o Irenie Jarockiej?