No More Lamps In The Morning

"No More Lamps In the Morning" Josephine Foster to nowy folkowy szlak, okrojony gwiezdny wektor łączący ląd z morzem. Foster, grająca na gitarze nylonowej, i jej mąż Victor Herrero, akompaniujący na gitarze portugalskiej, wspólnie wplatają intymne interpretacje piosenek z całej kariery pisarskiej Foster, w tym utwory z ostatnich albumów "This Coming Gladness" (2008) i "I'm a Dreamer" (2013), a także z "Born Heller" (2004).

Nowa droga Foster to wolna, chromatyczna muzyka, melodyjna panorama umysłu – rozległa harmoniczna przestrzeń zdominowana przez górę Rif na horyzoncie. Jakkolwiek wysoka jest ta muzyka, jak szeroka jest paleta stylistyczna muzyków, tak naprawdę istnieje ona w służbie tekstów. Dwa z utworów na No More Lamps to wiersze Rudyarda Kiplinga i Jamesa Joyce'a, którym Foster nadała oprawę muzyczną. Reszta to prawdopodobnie muzyczne aranżacje jej własnych wierszy, wzmocnione w ognistym tyglu gitar (i w dwóch utworach wiolonczeli Gyðy Valtýsdóttir), w którym dysonansowe nuty wyginają się i kwilą jak żar widły, umierając bez wpływu na żarzący się tonalny ogień, który łączy przeciwstawne siły w marokańskim lokalu.