Nebula Dance

Nowy album Ital Tek'a naprawdę różni się od jego poprzednich wydawnictw. Alan Myson wkracza w nową fazę, której pierwszym krokiem była zeszłoroczna EP-ka Gonga. Muzyka tutaj działa w szybszych tempach niż dubstep i hip hop, których używał w przeszłości, i pełniej eksploruje dynamiczne napięcia między przestrzenią a szczegółami, melodią i atmosferycznym dźwiękiem niż jego poprzednie wydawnictwa.

"Nebula Dance" asymiluje wpływy obecnej muzyki tworzonej w tempie od 140 do 160 bpm, reagując na rozwój dubstepu, jungle i ostatnio footworku, przekwalifikowując instynkt Ital Tek do głębokiej i melodyjnej muzyki z naciskiem na dramatyczną pracę perkusji i impresjonistyczne syntezatory z powściągliwą precyzją.

Otwierający "Nebula Dance" wyznacza scenerię, grając melodyjnymi, rozciągniętymi w czasie breakbeatami i miażdżącymi werblami z wyraźnie wczesną atmosferą jungle, przypominającą wczesne eksperymenty breakbeatowe Rufige Kru, ale przeprojektowane dla footworkowej generacji. "Pixel Haze" miesza się z bujnymi, wirującymi 8-bitowymi arpeggiami nad pękającymi kopnięciami i trzaskającymi werblami, budując gęstą, pędzącą atmosferę z trzymanymi akordami.

"Dusk Beat" jest podobny do Rhodesa z relaksującymi atmosferycznymi syntezatorami nad miękkimi footworkowymi tomami, utrzymującymi ciśnienie z ciasnymi wypełnieniami i edycjami. "Intercruise" ochładza sytuację z hip hopowym klimatem w połowie prędkości, syntezatory i głosy pęcznieją i pulsują jak "Moment's In Love" Art of Noise. "Steel Sky" to powolny, roztopiony utwór złożony z grzmiących klap, lepkich akordów i zniekształcających subwooferów, które tworzą gęstą i nastrojową atmosferę.

"Glokk" ponownie wznosi się na wyższy poziom, uruchamiając melodie dzwonków i dubbingowane wokale na tle szybkich uderzeń syntezatorów i toczącej się perkusji, prowadząc do podobnego, ale bardziej przestronnego terytorium ciepłego, przewiewnego "Solar Sail". "In Motion" przenosi rzeczy na szczuplejsze, mroczniejsze terytorium techno, z ciasnymi edycjami 808 i uderzeniami akordów w stylu podstawowego kanału gazowego na łóżku monolitycznego subbasu, tworząc prawdopodobnie najbardziej "parkietowy" utwór na albumie. "Discontinuum" buduje przewiewną ambientową atmosferę z trzeszczącymi nagraniami terenowymi przypominającymi fale, opierając się na pojedynczym szybkim tomie, aby utrzymać tempo, zanim zderzy się z "Human Version" z jego słodko-gorzką melodią i poczuciem pilności. "Yesterday Tomorrow Today" zamyka album z basowymi trylami i pierzastymi syntezatorami powoli sprowadzającymi nas z powrotem na ziemię.