Moods Of Future Joy

Jego debiutancka "Anieda" z 2010 roku spotkała się z niesamowitym przyjęciem krytyków – przez Pitchfork została okrzyknięta "jedną z najlepszych pełnych płyt post-dubstepowych", a Guardian opisał Guido jako "jednego z najbardziej utalentowanych [kompozytorów]. Układa dźwięki z elegancką precyzją, jak gdyby malował martwą naturę". Resident Advisor podkreślił jego adaptacyjną muzykalność, pisząc "nie ma obecnie żadnego innego producenta wydającego muzykę, który potrafiłby tak dobitnie zmieniać style". Odchodząc z umiarkowaną powściągliwością od syntetyzowanego R&B ustanowionego przez 'Aniedę', Guido spędził ostatnie 18 miesięcy na pracy w studio, aby doprowadzić 'Moods Of Future Joy' do skutku. Dwie kolaboracje wokalne – otwierające album 'Green Eyed Monster' i 'Letting Go' – z udziałem wokalistki Emma-Lou, 'Same Road' eksploruje ekspansywny minimalizm, a 'Afrika pt 2' (pt 1 wydany przez własną wytwórnię Guido – State Of Joy) flirtuje z połamanymi afro-batami. Figlarność 'Heartless Dodger' kontrastuje z bardziej ponurymi tonami 'NRG', podczas gdy melancholijne harmonie 'Kalm' stanowią subtelne odwrócenie od bombastycznego zamknięcia albumu, 'Squeaky Jungle'. Podstawy studiowania jazzu i muzyki klasycznej są widoczne na tym wysoce muzycznym longplayu. Nienagannie skomponowane instrumentarium, wykonanie i produkcja łączą się, tworząc dźwiękowo zachwycające utwory, które – choć zawsze nieodłącznie związane z wpływami dubstepu – są pozbawione jakiegokolwiek konkretnego gatunku.

Tracklista

A1 Green Eyed Monster Featuring – Emma-Lou

A2 Heartful Dodger

A3 Same Road

B1 Letting Go Featuring – Emma-Lou

B2 Lucky Git

B3 Jupiter

C1 NRG

C2 Afrika Pt. 2

C3 Rain In Sahara

D1 Midnight Savannah

D2 Kalm

D3 Squeaky Jungle