Last Ex

Last Ex to nowy zespół rockowo-instrumentalny prowadzony przez Simona Trottiera i Oliviera Fairfielda, od dawna aktywnych na scenie eksperymentalno-punkowej Quebecu (E-Tron Records Fairfielda), choć obaj są chyba najbardziej znani jako główni członkowie Timber Timbre, który zapoczątkował projekt Last Ex.

Kiedy w 2012 roku ambientowa muzyka Timber Timbre do horroru została niewykorzystana, Trottier i Fairfield zaczęli powracać do palety dźwięków, którą stworzyli na potrzeby ścieżki dźwiękowej w studiu Fairfielda w Hull, w Quebecu, rozszerzając techniki i tekstury, dodając perkusję, bas i różne inne instrumenty. Duet odkrył, że dokopał się do bardzo żyznego terytorium, pisząc dodatkowe utwory przez cały 2013 rok i przynosząc swoje obsesje na punkcie kolażu dźwiękowego, taśmowej muzyki konkretnej i BBC Radiophonic Workshop, aby udźwignąć kinowy liryzm początkowego panoramicznego materiału opartego na gitarze i smyczkach. Od tytułu porzuconego filmu, Simon i Olivier nazwali swój nowy projekt Last Ex.

Constellation nie wiedziało nic o tej historii, kiedy wytwórnia otrzymała dema Last Ex wiosną 2014 roku; po prostu usłyszeliśmy zniewalający, kompaktowy, spójny, wysoce sugestywny instrumentalny album, który wciąż wdzierał się do naszych uszu. Za dziesiątym razem, gdy ktoś w biurze powiedział "Zagrajmy jeszcze raz ten materiał Last Ex" – a wszyscy entuzjastycznie się zgodzili – nadszedł czas, by skontaktować się z zespołem. Ta muzyka należała do katalogu Constellation: instrumentalny album rockowy o doskonałej kompozycyjnej i melodycznej wrażliwości, balansujący między minimalizmem i powściągliwością a atmosferą i tonem, związany z odświeżająco oryginalnym podejściem do produkcji.

Last Ex obficie wykorzystuje gitarę elektryczną zarówno jako instrument wiodący, jak i źródło dźwięku. Większość utworów zbudowana jest wokół przemyślanych melodycznych i kontrapunktowych wdrożeń spaghetti westernowych brzmień Trottiera, przy jednoczesnym zniekształcaniu, degradacji i ponownym wykorzystaniu tych dźwięków poprzez analogowe manipulacje Fairfielda oparte na taśmie. Gdzie indziej, nawiedzające melodyczne tropy są ustanowione przez aranżacje smyczkowe dzięki uprzejmości Mika Posena, w szerokim zakresie tekstur i obróbki. Ciasne wybuchy rytmów trapowych granych przez Fairfielda i zwykle uchwyconych za pomocą kilku mikrofonów, wraz z konsekwentnie doskonałymi liniami basowymi ułożonymi przez Simona i Oliviera, napędzają album i sprawiają, że nie jest to tylko ambientowe słuchanie. Taylor Kirk (również z Timber Timber) dodaje dodatkową pracę na gitarze w kilku utworach.

Połączenie pewnego liryzmu, filmowych gitar, ciemnej analogowej atmosfery i mocnej perkusji sprawia, że jest to żywy, zwięzły i ekspresyjny instrumentalny album, który plasuje się pomiędzy innymi wydawnictwami Do Make Say Think i Exhaust z jednej strony, a Hrsta, Tindersticks i Evangelista z drugiej. Fani wczesnego Trans Am, wczesnego/średniego Tortoise i Calexico powinni docenić ten album jako bardzo satysfakcjonujące wydawnictwo.

Tracklista

X

A1 Hotel Blues

A2 Girl Seizure

A3 Flute Magique

A4 It's Not Chris

A5 Resurrection Drive Part I

XX

B1 Nell's Theme

B2 Trop Tard

B3 Cape Fear

B4 Cite D'Or

B5 Hotel Blues Returns

B6 Hotel Kiss