Alafia

Kiedy malijski autor piosenek i gitarzysta Sidi Touré po raz pierwszy pojawił się na międzynarodowej scenie w 2011 roku, był regularnie porównywany do Ali Farka Touré, swojego rodaka i poprzednika. Podobieństwo dotyczyło środków, brzmienia, a nawet nazwiska – obaj muzycy pochodzą z regionu Songhaï w północnym Mali. Charakterystyczna dla muzyki ludowej Songhaï gitara z bluesową nutą i melizmaty wokalne noszą cechy melodyczne i repertuarowe, które rozciągają się od Ibrahima Dicko – mentora Touré do pionierskiej pracy Ali Fakra Touré. W ciągu dwóch nagrań – zeszłorocznej, chwalonej przez krytyków Koïmy i jego rewelacyjnego debiutu Sahel Folk – oraz uwagi ze strony m.in. NPR, SPIN i Pitchfork, muzyczna tożsamość Touré w pełni się odnalazła.

Touré powraca z Alafią, swoim trzecim międzynarodowym wydawnictwem dla Thrill Jockey i jak dotąd najbardziej skoncentrowanym nagraniem. Touré zajmuje się konfliktami i polityczną niestabilnością nękającą jego rodzinny region, używając bez wysiłku szerokiego języka muzycznego, który zinternalizował od czasów młodości. Regionalne style, w tym takamba, holley i abarbarba (taniec rzeźnika), wraz z jego wieloletnim zainteresowaniem muzyką międzynarodową, tworzą podstawę lirycznej ody Touré do jego kraju.

Nagrana w dwóch miejscach – Nantes we Francji i Bamako w Mali – podczas najbardziej kontrowersyjnego politycznego impasu w Mali od czasu uzyskania przez ten kraj niepodległości dekady temu, Alafia odzwierciedla dramatyczną naturę sytuacji. Mali to ogromny, zróżnicowany kulturowo i w dużej mierze pokojowy kraj, który wciąż walczy o utrzymanie porządku po rebelii Tuaregów w rodzinnym regionie Touré na północy kraju w kwietniu ubiegłego roku. Wynikający z tego chaos doprowadził do zamachu stanu w stolicy, pozostawiając próżnię władzy, w której islamscy ekstremiści rzucili mroczny i brutalny cień na północne Mali.

Podczas gdy Gao Touré znajdowało się pod kontrolą grup islamskich, zespół nagrywał w Nantes, w trakcie pierwszej europejskiej trasy koncertowej Touré. Nagrania w Bamako miały miejsce po trasie "Sahara Soul" z udziałem znanych malijskich artystów Bassekou Kouyate i Tamikrest, podczas gdy największe miasta północnego Mali zostały wyzwolone. Alafia jest naznaczona przez te kontrastujące konteksty i różne ramy myślowe, które one implikują. Tytuł albumu, który oznacza "pokój", to proste słowo, które podsumowuje album złożony tematycznie – radość, dialog, pojednanie, wielokulturowość, szacunek i walka o lepsze społeczeństwo – oraz dogłębne eksploracje muzyki ludowej Songhaï z ukochanego regionu Touré.

Wspierany przez zespół młodych, utalentowanych muzyków, którzy dołączyli do niego podczas kilku tras koncertowych, zaprosił do udziału w tym albumie przyjaciół z Północy: wokalistkę Leïlę Gobbi, grającego na kolo Berté Ibrahima oraz wschodzącą gwiazdę gitary (i ucznia Touré) Babę Salah. Touré otwiera swoją muzykę także na tradycje malijskie spoza obszaru Songhaï, współpracując z wirtuozem n'goni Abdoulaye Koné aka Kandiafa i legendarnym flecistą Fula Cheickiem Diallo.

Tracklista

1. Ay Hôra: My Dance 05:51

2. Ay Takamba: My Takamba 05:24

3. L'eau: The Water 05:49

4. Waayey: The Butcher 05:09

5. La Paix: Peace 07:39

6. Gandyey: The Spirits 05:37

7. Annour El Sahel: The Light of Sahel 04:16

8. Les Médicaments de la Rue: Street Medicines 03:21

9. Mali 04:03

10. Ir Wanga rey: The Army 05:48

11. Boro Ganda: My Land 03:48