Duchy.Disco

Długo oczekiwane DUCHY.DISCO to Dziwna Wiosna w wersji BARDZIEJ.

Dużo rock and rolla w piosenkach takich jak singlowe „Ogień” i „Płonę, płonę”, kosmiczne, trwające kilkanaście minut przestrzenie w „Odolanach”, wzruszające, niemal filmowe ballady jak „Bez sensu” i „Śnieg”, wściekła energia „Lata miłości”, zaskakujący mrok „Chłopców”.

Ta płyta to muzyczny borderline. Cała jest zbudowana na przeciwieństwach i skrajnościach. Od melancholii i nostalgii po wściekłość. Każdy numer na tej płycie może być soundtrackiem do jakiegoś momentu w twoim życiu, zabrać cię w twoje własne miejsca, tęsknoty i marzenia. Piękne, smutne, nostalgiczne. Do ludzi i do duchów.

Dawid Karpiuk, frontman grupy, ostatnio co roku nominowany do nagrody „Antyradia” dla najlepszego wokalisty, wszystko wam opowie: –

„Ta płyta to podróż przez różne końce świata. Prywatne, miłosne, używkowe. I przez nowe początki.

To historie o duchach, o radzeniu sobie ze stratą, o szukaniu samego siebie. O marzeniach, o seksie, o potworach w głowie. O szaleństwie. Ale też o nadziei, o wku#$%eniu. Chcemy zabrać ludzi w podróż. Powiedzieć im: walić muzykę, która nie angażuje, nie porywa, nie łapie w pułapkę, nie wchodzi wam do głów i do serc. Rock and roll nie musi polegać na odgrzewaniu schematu typa z gitarką. Wciąż może być wyprawą w nieznane. My się w to nieznane wyprawiliśmy i chcemy zabrać was ze sobą.”

Produkcją płyty zajęli się Dawid Karpiuk i basista Wojtek Traczyk. Wojtek dał „DUCHOM.DISCO” swoją dziwność, swoją kompletnie niepowtarzalną muzyczną wyobraźnię. Wojtek i Dawid postanowili zderzyć się ze sobą, jeszcze bardziej niż przy pierwszej płycie. Wyjść, czasem bardzo daleko, poza strefę komfortu. A przy okazji lekceważyć oczekiwania, presję drugiej płyty i wszystkie te rzeczy:

„Weszliśmy do jaskini na długi, długi czas i nie wyleźliśmy z niej, dopóki Marcin Bors nie zrobił mastera.”

Bo „DUCHY.DISCO” to także początek współpracy Dziwnej Wiosny z Marcinem Borsem. – „Marcin jest czarownikiem – mówi Karpiuk. – To jest gość, który muzykę czuje całym ciałem, słyszy nawet częstotliwości, o których nikt inny nie wie. Dodaje do muzyki składnik X, którego się nie da opisać, nie da się nazwać. Ale on jest obecny w każdym momencie.”