Faulty Superheroes

Ani śnieg, ani deszcz, ani upał, ani mrok nocy nie powstrzymują Roberta Pollarda przed szybkim ukończeniem jego najnowszej genialnej płyty. Faulty Superheroes odlatuje z winylowego pasa startowego Pollarda niczym prototyp jakiegoś nowego super-sonic power popowego myśliwca i czy w tym momencie jego kariery ktokolwiek jest zaskoczony, że dwanaście utworów na jego najnowszym dziele jest jednolicie niesamowitych? Odpowiedź brzmi: nie. Dokładnie nikt nie jest zaskoczony. Największą rzeczą, z którą Pollard musi się zmagać, jest jego własna cudownie konsekwentna wielkość. To, że rzadko, jeśli w ogóle, się potyka, jest pewnego rodzaju cudem i być może sugeruje jego własne supermoce. Jeśli widzisz, co tam zrobiliśmy. Wadliwi superbohaterowie mają w sobie podrzuconą, bezwysiłkową wspaniałość, którą wysyp indie-whateverów podążających za nim od Bee Thousand do chwili obecnej nieustannie dąży i nie udaje im się osiągnąć. Ciągłe poczucie zaskoczenia, zachwytu, odkrycia, które rutynowo można znaleźć w doskonale skonstruowanych klasykach instant bomp, takich jak "Faster The Great", nie jest czymś, czego można się nauczyć, nauczyć, przekazać lub skopiować. Pollard w zasadzie porzucił czterościeżkowce już dwadzieścia lat temu i wciąż jest określany jako "lo-fi", co jest słowem, które ma jeszcze mniej sensu teraz, w czasach nagrywania cyfrowego, niż wtedy, w czasach sporadycznego szumu taśmy, który mógł być hitem. "Take Me To Yolita" w gorszych rękach mogłoby być niewiele więcej niż kiepskim one-linerem rozciągniętym tak, aby pasował do popowej piosenki, ale Pollard odwraca tytułową grę słów, aby zbudować mini-epopeję w stylu Kinks, która podnosi surowy materiał piosenki na transcendentne wyżyny. "Ona idzie do niego, ale to nie jest on". Cholera. I tak to idzie. Czy tu i ówdzie są wpadki? Wypadki przy nagrywaniu pozostawione jak zgniecione puste puszki po piwie rozrzucone po miniaturowych, migoczących placach budowy pop / rock / psych / prog, które pozostały po każdej z ukończonych / niedokończonych piosenek Faulty Superheroes? Jasne. Estetyka Guided By Voices została ukształtowana, rozwinięta i wciąż udoskonalana przez Pollarda, co sprawia, że tym bardziej zastanawiające jest załamywanie rąk, które towarzyszy każdemu ogłoszeniu tak zwanego "rozpadu" Guided By Voices (lub, jeśli o to chodzi, "reunionu"). "Potrzebujesz tylko jednego", śpiewa w piosence o tym tytule. Dopóki mamy Boba, nie potrzebujemy niczego innego. I mamy Boba. Jeśli liczysz swoje błogosławieństwa, nie zapomnij o tym. To trochę kluczowe.