Until The Day I Die

Trzeci album australijskiego postindustrialnego zespołu KOLLAPS.

„Until The Day I Die” to bezlitosny i brutalny atak na zmysły, kontynuujący trajektorię charakterystycznego podejścia zespołu do tworzenia brzmień. Album prezentuje bezkompromisową siłę surowej muzyki postindustrialnej, której narracją są nadrzędne tematy potępienia i odkupienia; przemocy, romantyzmu, seksualności i uzależnień. Duża część twórczości i lirycznej konceptualizacji płyty została wystylizowana i zaprezentowana przy użyciu metody wycinania Williama S. Burroughsa.

Do stworzenia albumu wykorzystano szeroką gamę metali i surowców, w tym metalowe ruszty, zardzewiały podnośnik, cylindry cementowe, nagrania terenowe, kucie różnych zniszczonych obiektów, zepsute wzmacniacze, odsłonięty zbiornik pogłosu, różne syntezatory i niesławne cewka metalowa; prymitywnie skonstruowany przez siebie trik, który stał się kultowy w użyciu w całym tryptyku wydawnictw KOLLAPS i długiej historii tras koncertowych w Europie, Australii i Nowej Zelandii.

„Until The Day I Die” przeszedł tektoniczną zmianę w metodach produkcji w porównaniu do swoich poprzedników i został w całości napisany, nagrany i zmiksowany wewnętrznie w samodzielnie zbudowanym studiu ILoveHeroin Studios zbudowanym nad muzeum rzeźby w Lugano w Szwajcarii. Za całe instrumentarium odpowiadał Wade Black, z wyjątkiem gitary basowej Andrei Collaro nagranej w Hangar 121 w Lenate Pozzollo we Włoszech na wszystkich utworach z wyjątkiem „D-IX” i „I Believe In The Closed Fist” obsługiwanych przez Blacka oraz dodatkowego projektu dźwiękowego i perkusję: Giorgio Salmoiraghi.

Album został zmasterowany przez Jamesa Plotkina i uzupełniony okładką autorstwa Nullvoid (Thomas Ekelund | Trepaneringsritualen)