Snailking

“Snailking” pierwotnie ukazał się w roku 2003, nakładem amerykańskiej The Music Cartel, która niestety niedługo po wypuszczeniu tego materiału splajtowała. W rezultacie, album ten nie tylko nie doczekał się należytej promocji, ale też szybko stał się trudno dostępny. Kto więc nie miał szczęścia w polowaniu na pierwsze bicie płyty, teraz może ją sobie sprawić w świeżutkiej wersji made by Supernatural Cat, która, poza kilkoma detalami dotyczącymi odcieni bookletu, w pełni zachowała oryginalną szatę graficzną.

Wbrew okładce, “Snailking” mieni się feerią barw. To album niezwykle zróżnicowany, momentami bardzo ciężki i agresywny, innym razem chwytliwy, czasem kosmiczno-psychodeliczny, albo lekki i uduchowiony. Melodyjna, kojąca “Lacrimosa” (jak na standardy kapeli) sąsiaduje tu z krótkim, acz ważącym parę ton “Hopscotch”, brzmiącym jak mamut wkurwiony na jednego z naszych przodków, który właśnie zadał mu cios dzidą w zadek. Czysto ambientowy “Alcool”, złożony ze zgrzytów, sprzężeń i innych dziwnych dźwięków oraz uderzeń w perkusyjne blachy, idzie ręka w rękę z otwierającym krążek “Blotch”, pełnym kosmicznych sampli. Trzon płyty stanowią “Odio” oraz “God”. Ten pierwszy to żelazny punkt większości koncertów, z przewijającym się, chwytliwym, charakterystycznym motywem, w którym znalazło się miejsce i dla masywnego zwolnienia, i kilku chwil wytchnienia. Drugi, również oparty na zapadającym w pamięć riffie, także często trafia do setlisty i nic dziwnego, bo to jeden z najlepszych momentów tego krążka w ogóle. Odrębną historią jest natomiast zamykający album, 28-minutowy “Demontain”, kolos skupiający w sobie pomysły, które można odnaleźć w pozostałych kawałkach.

/http:www.magazyngitarzysta.pl/