Sahel Folk

Sidi Touré swoją pierwszą gitarę zrobił jako dziecko, konstruując ją z drewnianej tabliczki do pisania w starożytnym mieście Gao w Mali. Niegdyś serce imperium Songhaju i miejsce pochówku jego królów Askia, miasto spoczywa pomiędzy Nigrem a wdzierającym się oceanem piasku znanym jako pustynia Sahara. Imperium Songhaju było ostatnim z wielkich imperiów Sahelu, sięgającym zenitu pod rządami Soni Aliberta (Sunni Ali) w połowie lat 400. Sidi Touré urodził się tutaj w 1959 roku, ale urodzenie się Touré, szlacheckiej rodziny wywodzącej się bezpośrednio od królów Askia, miało znaczenie i wiązało się z przeszłością, która sięga bezpośrednio do teraźniejszości. Podobnie jak inny malijski szlachcic, który stał się piosenkarzem, Salif Keita, Sidi Touré stanął w obliczu konfliktu między nieuchronnym pociągiem muzyki a oczekiwaniami rodziny i społeczeństwa. Rodzina Touré od wieków była opiewana i śpiewana przez tradycyjnych griotów, ale dopóki mały chłopiec nie zakwestionował zasad, Touré nie śpiewali!

Mimo dezaprobaty rodziny (starszy brat Sidiego często łamał w proteście jego domowe gitary), Touré został głównym wokalistą szkolnego zespołu. W 1976 roku Touré został najmłodszym członkiem regionalnej orkiestry Gao, Songhaï Stars, która grała na festiwalach odbywających się dwa razy do roku, takich jak Biennale w Bamako, oraz koncertowała zarówno w regionie, jak i w kraju. Początkowo etykieta i konwenanse wymagały, by śpiewał w Bambara, języku regionalnym, co często powodowało, że Touré śpiewał teksty w języku, którego nie rozumiał. Zmieniło się to w 1984 r., kiedy zdobył nagrodę dla najlepszego piosenkarza za "Manou Tchirey", własną piosenkę napisaną w języku Songhaï. Po zdobyciu tej samej nagrody po raz drugi w 1986 r., Sidi zabrał zespół do północnych regionów Mali i Nigru, gdzie mówi się regularnie w języku Songhaï, a także odbył dużą część trasy koncertowej w zachodnim regionie Sahelu.

Sidi nie skupia się jednak tylko na tradycjach Songhaï, które stanowią podstawę jego muzyki. W młodości często można go było spotkać w skórzanej kurtce i okularach przeciwsłonecznych, słuchającego J.J. Cale'a i Kenny'ego Rogersa. Brzmienie Sidi'ego zarówno oddaje jego korzenie, jak i rzuca im wyzwanie. Muzyka przechodzi od półprzezroczystej, kołyszącej takamby do wywołującego trans Holleya, podczas gdy teksty często poruszają wiele nietradycyjnych kwestii. Sidi ma krytyczny umysł, a jego piosenki mają swój cel. Na przykład w "Adema" Sidi i jego współpracownik śpiewają o tym, jak zelektryfikować i zmodernizować swój kraj. "Piosenki muszą pochodzić z wewnątrz" – mówi Touré. "Jeśli śpiewam o różnych rzeczach i nie ma żadnej zmiany, to będzie to marnotrawstwo". Dąży do tego, aby być czymś więcej niż piosenkarzem, ale w rzeczywistości twórczym artystą, który wpływa na zmiany.

W swoim sercu Sahel Folk to album przyjaciół łączących się przy szklance herbaty. To drugi album Sidi Touré, ale po raz pierwszy większość jego współpracowników została udokumentowana. Nagrywany na żywo w stylu "field-recording" w domu siostry Sidiego, prostota ujęć podkreśla piękno piosenek i umiejętności muzyków. Każdy utwór na płycie to nagranie w duecie Sidi i jednego przyjaciela, produkt bardzo specyficznego dwudniowego procesu. Pierwszego dnia przyjaciele spotykali się, grali i wybierali piosenkę przy szklance herbaty. Drugiego dnia nagrywali piosenkę, pozwalając sobie tylko na dwa ujęcia, aby zachować spontaniczność nagrania i ponownego spotkania. Pierwotnym zamiarem Covalesky'ego, producenta albumu, było stworzenie historycznego dokumentu o tradycjach Gao i wymieszanie dźwięku piosenek Sidi i jego przyjaciół z nagraniami ulicznymi i wywiadami. Jednak gdy zaczęły się nagrania, wszystko się zmieniło. Covalesky ujął to najlepiej mówiąc "W obliczu takiego piękna i siły dostarczonej tak prosto przez Sidi Touré i jego przyjaciół, nie było nic do dodania. Wszystko tam było."

Tracklista

1. Bon Koum 05:26

2. Adema 04:40

3. Djarii Ber 04:01

4. Bera Nay Wassa 06:56

5. Sïnji 06:50

6. Taray Kongo 09:47

7. Haallah 04:05

8. Wayey Zarrabo 04:18

9. Artiatanat 04:03