Luck In The Valley

Pochodzący z Virginii, a od 1998 roku mieszkający w Filadelfii, Jack Rose po raz pierwszy zyskał rozgłos dzięki zespołowi Pelt, wykonującemu muzykę drone/noise/folk.  Pelt można zaliczyć do wczesnych wpływowych zespołów nowej muzyki undergroundowej, takich jak UN, No Neck Blues Band, Charalambides, Tower Recordings i Six Organs of Admittance.  Rose nagrywał i koncertował z zespołem do 2006 roku.  Rose wydał w 2002 roku swój pierwszy solowy LP, "Red Horse, White Mule", z post-Takoma, amerykańską gitarą prymitywną. Obok wpływów Johna Fahey'a i Robbiego Basho, Rose włączył do swojego specyficznego stylu także północnoindyjską klasykę, wczesny amerykański blues, bluegrass i minimalizm. W 2005 roku ukazał się czwarty album Rose'a, "Kensington Blues", który zawierał wszystkie wspomniane wyżej wpływy, a jego gra/kompozycja w pełni rozkwitła. Ten album jest obecnie uznawany za klasykę współczesnej muzyki gitarowej.

W 2008 i 2009 roku Rose wydał "Dr. Ragtime and Pals" oraz "Jack Rose and the Black Twig Pickers". Na tych nagraniach pojawiło się wielu dodatkowych muzyków jak Glenn Jones, Micah Smaldone, Harmonica Dan i the Black Twig Pickers. Piosenki mocno czerpały z przedwojennych wpływów, albo zostały napisane przez Rose'a, albo były jego aranżacjami wczesnych amerykańskich klasyków. "Luck in the Valley " będzie trzecim albumem w tym zestawie nagrań, które Rose żartobliwie określa jako swoją "Ditch Trilogy". Rose kontynuuje swoją eksplorację przedwojennej muzyki amerykańskiej z zupełnie nowym materiałem z udziałem Twigsów, Jonesa, Harmonica Dana i Hansa Chew wraz z garścią utworów solowych. Nagranie to miało na celu uchwycenie energii i nastroju klasycznych trzytorowych nagrań shacków braci Wray i Mordicai Jonesa. "Luck In The Valley" został napisany i nagrany w ciągu dziewięciu miesięcy poza trasą, co było dla Rose'a niezwykle długim okresem, w którym przebywał w domu i zajmował się wyrębem lasu. Na płycie Rose wykorzystuje nowe tematy i techniki, które nie pojawiły się na poprzednich wydawnictwach.

Jak wszystkie przedwojenne nagrania i wszystkie wydawnictwa Rose'a, ten album został nagrany na żywo. Nie powstał z wykorzystaniem overdubów, ale raczej poprzez nagranie kilku "ujęć" i wybranie z nich najlepszego wykonania. Rose stwierdził: "Chciałem, aby piosenki miały w sobie bezpośredniość i spontaniczność w trakcie ich nagrywania. Wszyscy muzycy wybrani na płytę wiedzą, jak grać piosenki, nie przepracowując materiału, ale jednocześnie tworząc na miejscu niezapomniane akompaniamenty." Kilka utworów to w rzeczywistości pierwsze ujęcia jak "Blues for Percy Danforth", "Lick Mountain Ramble" czy "Woodpiles on the Side of the Road". W zestawie znalazły się również trzy covery: "St. Louis Blues", "Everybody Ought to Pray Sometime" i "West Coast Blues".  Wszystkie te przedwojenne klasyki to unikalne aranżacje Rose'a.

Tytuł albumu nawiązuje do starej sekcji czerwonych latarni w St. Louis i był kodem oznaczającym zamówienie usług prostytutki. Mówi Rose "Przeczytałem o tym na niektórych liner notes do reedycji przedwojennych nagrań z St. Louis i spodobał mi się ten pierścień." Zapalony kolekcjoner płyt z encyklopedyczną wiedzą na temat przedwojennej muzyki amerykańskiej, Rose został uznany za wschodzącą gwiazdę wśród współczesnych gitarzystów. "Luck in the Valley" znajduje Rose'a w najlepszym wydaniu w otoczeniu podobnie myślących przyjaciół na nagraniu, które jest wzbogacone poczuciem historii, ale całkowicie nowe, żywe i ciepłe.

Tracklista

1. Blues For Percy Danforth 07:36

2. Lick Mountain Ramble 02:27

3. Woodpiles On The Side Of The Road 03:10

4. When Tailgate Drops, The Bullshit Stops 02:28

5. Moon In The Gutter 03:04

6. Luck In The Valley 02:20

7. Saint Louis Blues 04:31

8. Tree In The Valley 06:08

9. Everybody Ought To Pray Sometime 02:44

10. West Coast Blues 02:32