Lost In The Glare

Lost in the Glare jest drugim albumem Barn Owl dla Thrill Jockey i następuje szybko po uznanej 12" EPce Shadowland. Podobnie jak Shadowland, album został nagrany na taśmę przez Phila Manleya w Lucky Cat Studios w San Francisco. Lost in the Glare składa się z materiału skomponowanego w ciągu roku i nagranego podczas sesji zimą 2011 roku. Sercem brzmienia albumu jest interakcja dwóch gitar pomiędzy Caminiti i Porrasem, spiralna sieć zazębiających się gestów, które ustępują miejsca grzechotaniu kości, monolitycznym progresjom i zakurzonym dryfom. Gitary, na których grają głównie palce, wplatają się i wyplatają z siebie w precyzyjnych ruchach, które przywołują hipnotyczny wpływ amerykańskich minimalistów.

Dominująca na poprzednich nagraniach harmonium została zastąpiona na Lost in the Glare falującymi organami Farfisa. Utwory są tu głębokimi, kosmicznymi wycieczkami. Bogata w dynamikę, płyta posiada transcendentalny ton dzięki zarówno gęsto nawarstwionej kombinacji instrumentów elektrycznych i akustycznych, jak i ścianom topniejących wzmacniaczy i alchemii sprzężeń. Linie między ścisłą strukturą a uporządkowanym chaosem zacierają się, gdy otwierające trzecie oko drony eksplodują jak promienie światła i korodują w kruszące się zniekształcenia, piekąc tony, które skwierczą jak kruche kości pozostawione na pustynnym słońcu.

Pomiędzy rytmicznymi, obracającymi się strumieniami, które przypominają saharyjski zmierzch, promiennymi syntezatorowymi puchnięciami i chóralnymi klastrami, które odbijają się echem w głębokiej przestrzeni kosmicznej, brzmienie duetu bez wątpienia wzniosło się z pustynno-rockowych korzeni do nowego, promieniującego królestwa. Dźwięki na tym albumie są tak sugestywne, że niełatwo jest je przyporządkować do konkretnych obrazów. Mnóstwo wpływów od bluesa i raga do gitarowego stylu najczęściej kojarzonego z Tuaregami stapia się w nowe uniwersalne brzmienie, które można określić jedynie jako kosmiczne i wzniosłe.

Oprócz gitar i organów, Lost in the Glare zawiera Juno 60, manipulowane taśmy magnetofonowe, tanpurę i gongi grane przez Michaela Elroda (The Alps, Date Palms), Steve'a Dye'a na klarnecie basowym (Portraits) oraz kluczowy wkład perkusisty Jacoba Felixa Heule. Gra Heule'a jest paradoksalnie ciężka i władcza, subtelna i elegancka. Morfing od hipnotycznych procesji do abstrakcyjnego rytualnego łoskotu i orkiestrowych pucharów, jego dodatek do Barn Owl wynosi brzmienie na nowe wyżyny.

Tracklista

1 Pale Star

2 Turiya

3 Devotion I

4 The Darkest Night Since 1683

5 Temple Of The Winds

6 Midnight Tide

7 Light Echoes

8 Devotion II