Let’s Go Eat The Factory

Klasyczny skład Guided By Voices wyda Let's Go Eat The Factory, pierwszy album z nowym materiałem od piętnastu lat.

Po piętnastu latach przerwy "klasyczny skład" Guided By Voices (Robert Pollard, Tobin Sprout, Mitch Mitchell, Greg Demos i Kevin Fennell) kończy swoją roczną trasę koncertową, wydając album z 21 nowymi utworami, celowo decydując się na powrót do tego, co lider zespołu Robert Pollard nazywa "pół-kolegialnym" podejściem kultowych albumów GBV, takich jak Bee Thousand i Alien Lanes. Let's Go Eat The Factory to jednak znacznie więcej niż zwykły powrót: rozległy, różnorodny, ciężki, melodyjny, a jednocześnie wciąż rozpoznawalny i spójny Guided By Voices zarówno w dosłownym, jak i mitycznym znaczeniu.

"Na początku powiedziałem: żadnego ponownego spotkania, kropka", wyjaśnia Pollard o decyzji o ożywieniu Guided By Voices. "A już na pewno żadnej płyty czy reformacji. Ale trasa poszła tak dobrze; reakcja była naprawdę nieoczekiwana. W pewnym momencie pomyślałem, że wiele osób chciałoby usłyszeć nową muzykę GBV. Chemia wciąż tam była".

Decydując się na rezygnację ze studia nagraniowego, LGETF został wyprodukowany w salonach, piwnicach i garażach różnych długoletnich członków zespołu. Niektóre utwory zostały nagrane mniej lub bardziej na żywo w garażu Mitcha Mitchella, gdzie zespół często ćwiczył na początku i w połowie lat 90-tych. Sesje te obejmowały Mitcha, Boba i Jimmy'ego Pollarda, brata Boba i wieloletniego współpracownika, który choć nigdy nie był częścią zespołu koncertowego, zawsze odgrywał kluczową rolę w klasycznych wydawnictwach. Niektóre utwory były improwizowane podczas akustycznych jam sessions w domu Grega Demosa. Wiele z nich zostało nagranych w domu Tobina Sprouta w Wherever w stanie Michigan, a następnie pieczołowicie przerobionych w celu osiągnięcia odpowiedniego poziomu dziwności. Członkowie zespołu od czasu do czasu zamieniali się instrumentami (Bob gra na perkusji; Mitch gra na perkusji; Kevin gra na perkusji; Jimmy Pollard gra na basie; Greg gra na gitarze prowadzącej; Toby gra na prawie wszystkim; itp.), a Bob chętnie przyjmował wkład od innych członków zespołu. Tobin Sprout napisał lub współtworzył i śpiewa w sześciu z 21 piosenek.

Estetyka jest bardzo zbliżona do Guided By Voices, ale na kilka nieoczekiwanych sposobów (m.in. bardziej powszechne użycie klawiszy i sampli) XXI wiek nie może powstrzymać się od wtykania nosa w powstałą muzykę. Oddani fani Bee Thousand nie zawiodą się na przykład na demonicznie melodyjnym "Chocolate Boy" czy nieustępliwym "We Won't Apologize For The Human Race", które Tobin Sprout opisuje jako "Peter Gabriel śpiewający 'I Am The Walrus'". Innymi wyróżniającymi się utworami są "Doughnut For A Snowman", który Pollard nazywa "najgłupszą, najbardziej mrugającą piosenką, jaką kiedykolwiek napisałem" lub "Spider Fighter", numer Tobina Sprouta, który był w rzeczywistości pierwszym tytułem piosenki wymyślonym na nowy album i który zawiera kodę fortepianową, którą Pollard porównuje do "demo Pete'a Townshenda dla Lifehouse".