Królowa Śniegu

"Królowa Śniegu" to kolejny, trzeci album Cytadeli, po debiutanckiej płycie "Cytadela" z 1994 r. oraz wydanej w 2004 roku "Gdy idę przez most" (nie licząc niskonakładowego wydawnictwa "Archiwum" z 2003 r.). Okładka, drukowana czarną i srebrną farbą dobrze współgra z tytułem płyty, wprowadzając jeszcze przed jej przesłuchaniem prawdziwie "mroźny" klimat.

Płytę otwiera bardzo dynamiczny, krótki "Sms from Hell", przywołujący na myśl estetykę ostrego punka w stylu Discharge – klimatu nietypowego dla Cytadeli. Drugi numer – niemalże glamrockowe "Kamery" to utwór z szokującym tekstem o mężczyźnie zamkniętym przez kobietę (żonę? zdradzoną kochankę?) w pustym pokoju pełnym kamer, które go obserwują. Kolejne utwory: "Partyzant" i "Kometa" to dość typowe dla zespołu kawałki dobrej nowej fali, z rozbudowanymi wielogłosami oraz masywną teksturą gitarową. "Kometa" wydaje sie mieć zadatki na pierwszy w historii zespołu prawdziwy przebój. Kulminacyjnym momentem płyty jest tytułowa "Królowa śniegu", kwintesencja zimnofalowych klimatów, która doprowadza temperaturę muzyki do zera absolutnego. Utwór zdobi dalekowschodni instrument – tambura, na której gra znany z zespołu Osjan Marek Sawicki. Na płycie znajduje się 12 utworów i dwie wersje radiowe. Krążek zamyka zaskakujący jak na Cytadelę, bo optymistyczny "Uran" pozostawiając po pięćdziesięciu minutach najmroczniejszej z możliwych muzy miłe, kojące wrażenie.

Wokalista zespołu, Wasyl postarał się tym razem o rozbudowane, liryczne partie wokalne, bodaj najbardziej wyrafinowane ze wszystkich dotychczasowych płyt Cytadeli. Uwagę zwraca bardzo staranna realizacja nagrań, której autorem jest Michał Piastowicz.

Surowy, zimny klimat płyty połączony z niestandardową elektroniką i odważną realizacją sprawia, że płyta ta spodoba się nie tylko fanom chłodnego rocka, ale także wielu innym wielbicielom wyrafinowanej muzyki. Zdaniem tych, którzy tej płyty słuchali, "Królowa śniegu" ugruntowuje pozycje Cytadeli jako najważniejszego zespołu polskiej nowej fali.