Jack Sells The Cow

Nawet dla faceta, którego słynna bogata twórczość żartuje ze słowa "płodny", był to spektakularnie płodny rok dla Roberta Pollarda. Jack Sells The Cow to jego drugi solowy album w roku, w którym ukazały się już dwa albumy ponownie zjednoczonego Guided By Voices, a przed końcem roku ukaże się jeszcze trzeci, wraz z dużą ilością tras koncertowych.

Co więc sprawia, że jest to płyta Roberta Pollarda, a nie Guided By Voices? Najlepszą odpowiedzią jest to, że to tylko kwestia nomenklatury, ale brak wkładu innych członków ponownie zjednoczonego GBV jest prawdopodobnie najłatwiejszym sposobem na umieszczenie Jacka w pudełku, jeśli wkładanie rzeczy do pudełek jest twoją sprawą.

"I'm as true as true can be", śpiewa Pollard w zwięzłym popowym hymnie "Big Groceries", z którego album przynajmniej pośrednio wywodzi swój tytuł (w tym sensie, że przynajmniej jeden wers wydaje się odnosić do starej angielskiej baśni ludowej "Jack and the Beanstalk" lub czegoś w tym rodzaju), a większość Jack wydaje się być zajęta większymi tematami: "Pontius Pilate Heart" z osądem, "Winter Comes To Those Who Pray" z rozłamem na wiarę i zwątpienie, "Big Groceries" z obiektywnymi i subiektywnymi prawdami, i tak w kółko.

Tak przynajmniej my to odczytujemy. To, że rozsądni ludzie mogą nie zgadzać się co do dokładnego znaczenia tekstów Pollarda, nie oznacza, że nie mają one sensu, co prawdopodobnie odkryją ci, którzy zadadzą sobie trud ostrożnego obchodzenia się z nimi. A jeśli nie, to spoko. Nadmiar melodii i gęsto upakowanych stylistycznych zawijasów i rozkwitów na Jack rywalizuje z wszystkim, co ostatnio nagrał, i chociaż pięć albumów w ciągu roku może uderzyć niektórych jako przesada, musisz sobie wyobrazić, że nieustanna produkcja Pollarda jest mniej niż wykalkulowanym posunięciem – mądrzejszy biznesmen wstrzymałby produkt, aby zbudować popyt, ale Robert Pollard nigdy nie był biznesmenem. Jest artystą, kropka, w czasach, gdy wydaje się, że każdy artysta / muzyk powinien mieć tytuł M.B.A. Wydaje płyty, ponieważ je lubi (Bogq wie, że wyrzucił wystarczająco dużo proponowanych albumów, aby wypełnić całą dyskografię wielu innych grup). I ma nadzieję, że ty też je polubisz.

Jack Sells The Cow płynie przez księżyc twojego serca w zwinnych trzydziestu dwóch minutach i pomimo stosunkowo ciężkiej tematyki wydaje się być prawdopodobnie najbardziej lekką i lekką muzyką, jaką Pollard nagrał w tym roku. Spośród wszystkich tegorocznych wydawnictw związanych z Bobem, sugerujemy umieszczenie tego w centrum i trzymanie się mocno. Ci frajerzy się ruszają.