Hymns For The Hopeless

"Każda z piosenek stanowi osobny kościół i gdy już się do niego wejdzie, nie pozostaje nic innego jak usiąść. Nie spodziewajcie się tu osądów, znajduje się on poza terytorium sędziów". To było pierwsze wydawnictwo Whitmore'a. Dwudziestopięcioletni bard zwykł grać wówczas koncerty z Ten Grand. Przez parę lat w trasie z nimi, pełniąc funkcję roadiego i odpowiedzialnego za distro, jako że ich koncerty miały skłonności do kończenia się po upływie 20 minut wypełnionych wściekłym hard-core'm – Will zaoferował się jako "czynnik łagodzący". Skonfudowana post hard-core'owa młodzież, której bluesowe piosenkarstwo Whitmore'a nie mieściło sie w plecakach potrzebowała trochę czasu, aby oswoić się z nienaturalnie dojrzałym głosem Williama, szczęśliwie wygrał jednak jego talent i dziś artysta moze się poszczycić gronem wielbicieli. Blues jaki uprawia Will jest zasadniczo tym samym, na którym się wychował, z lekkim odchyleniem w strone hardcore'a którego kocha na równi jak młodszego brata tego pierwszego. Ta kombinacja jest więc zupełnie naturalna, przy czym blues nie jest tu zupełnie potraktowany szyderczo, a z szacunkiem. Koniec końców jest to jeszcze jeden argument na poparcie tezy, że punk-rock jest jedną z nowych inkarnacji folkowej tradycji, której niewątpliwą częścią jest i blues.