Harmoniemusik Z Xix-Wiecznych Rękopisów Wrocławskich

Harmoniemusik, w najszerszym znaczeniu tego terminu, to muzyka skomponowana na instrumenty dęte, to także zespół, który tę muzykę wykonywał. W sensie bardziej specyficznym dla epoki muzycznego klasycyzmu termin ten oznaczał muzykę okazjonalną, użytkową, graną często na wolnym powietrzu przez zespół instrumentów dętych, która towarzyszyła rozrywkom i uroczystościom życia dworskiego. Określenie „Harmonie” pojawiło się jako niemieckie słowo oznaczające ogólnie zespół instrumentów dętych. Tradycja jego funkcjonowania ma długą historię. W znaczeniu tym używa go już Michael Praetorius w swoim monumentalnym dziele Syntagma musicum z roku 1620.

Zespoły Harmoniemusik utrzymywali przede wszystkim arystokraci, a za ich wzorem – ośrodki kościelne i miejskie. Było to charakterystyczne, powszechne zjawisko kultury muzycznej tych czasów. Pojawiło się ono około 1760 roku, zaś moda na ten rodzaj muzycznej rozrywki trwała do lat trzydziestych XIX wieku. Choć Harmoniemusik była tak istotnym zjawiskiem muzycznym, w dzisiejszych czasach nie wzbudziła wielkiego zainteresowania badaczy, a tym bardziej jest rzadkością na estradach koncertowych. Wynika to zwłaszcza z dość uproszczonego poglądu, że z założenia lekki repertuar Harmoniemusik pod względem artystycznym jest niewysokich lotów i nie zasługuje na zbytnią uwagę. Jednak bliższe jego poznanie z pewnością zmienia tę optykę i wnosi wiele do historii zespołu instrumentów dętych oraz wiedzy o jego rozwoju jako istotnej części orkiestry, a przede wszystkim przyczynia się do odkrywania interesującego i niejednokrotnie wybitnego repertuaru.

Tomasz Dobrzański, fragment eseju zamieszczonego w booklecie dołączonym do płyty.

Wykonawcy:

Ronald Sebesta – klarnet

Tomasz Dobrzański – klarnet

Dominika Stencel – rogi

Marek Kuc – rogi

Szymon Józefowski – fagot

Elżbieta Jendrysik – fagot

TRACKLIST

Christoph Schimpke (1725–1789) Parthia in B a due Clarinetti, due Corni et Fagotto

01. Largo – Allegro

02. Menuetto

03. Andante

04. Finale

Josef Puschmann (1738–1794) Parthia in Es a Clarinetto Primo, Clarinetto Secondo, Corno Primo Corno Secondo et Fagotto

05. Allegro   

06. Menuetto  

07. Adagio

08. Rondo. Allegro moderato

Chrysogonus Zech (1728–1804) Cassatio ex D a Clarinetto Primo, Clarinetto Secondo, Corno Primo, Corno Secondo e Fagotto

09. Moderato  

10. Adagio   

11. Finale    

12. Alla polacca

13. Presto – Adagio

Anonim

14. Marsch von Kosciuszko

15. Allemande

16. Echo  

17. Rondo  

Antonio Rosetti (ok. 1750–1792) Parthia in Es a due Clarinetti, due Corni e Fagotto

18. Allegro

19. Largo  

20. Menuetto  

21. Allegro. Scherzo

Franz Cristoph Neubauer (ok. 1760–1795) Parthia in Es a Clarinetto Primo, Clarinetto Secondo, Corno Primo, Corno Secondo, Fagotto Primo e Fagotto Secondo

22. Allegro

23. Menuetto  

24. Adagio

25. Rondo. Allegro