Dimmer

Prowadzony przez emigranta Jima Elkingtona (brytyjskie zespoły Sophia i Elevate), The Zincs grają ponurą muzykę pop zakorzenioną w tajemniczych dźwiękach Ameryki i Wielkiej Brytanii, których zespół dorastał słuchając. W 2000 roku Elkington został zwabiony z Anglii przez bujną scenę muzyczną Chicago i zaczął eksperymentować ze stylem pisania piosenek, który doprowadził do powstania The Zincs. Uzbrojony w gitarę i kilka płyt Johna Cale'a, po raz pierwszy zabrał się do pracy na własną rękę, decydując się na nazwę zespołu, która mogłaby działać jako punkt zaczepienia dla każdej kombinacji różnych sytuacji. Debiutancki album The Zincs, Moth and Marriage (Ohio Gold), został nagrany wyłącznie przez Elkingtona; dopiero po tym wydawnictwie zespół na żywo zaczął się umacniać. W ten sposób The Zincs ewoluowali do postaci Jima Elkingtona na gitarze, keyboardzie i wokalu, Nathaniela Braddocka (Ancient Greeks, Butchershop Quartet) na 6- i 12-strunowej gitarze, Nicka Macri (Bobby Conn, Euphone) na elektrycznym i prostym basie oraz Jasona Totha na perkusji.

Dimmer, drugi pełny album The Zincs i pierwszy wydany przez Thrill Jockey, jest dokumentacją rozwoju zespołu w ciągu ostatnich kilku lat. Został on nagrany w ciągu dziesięciu dni w październiku 2004 roku. Podstawowy tracking został zarejestrowany a album zmiksowany z Barrym Phippsem w North Branch Recording Studio. Wokale i dodatkowe instrumentarium (np. mellotron, smyczki) zostały nagrane w Mayfair Recordings z inżynierem i współproducentem Markiem Greenbergiem. Gościnnie pojawiają się Janet Bean (Freakwater, Eleventh Dream Day) na wokalu, Susan Voelz i Fred Lonberg-Holm na smyczkach oraz Mark Greenberg z drapiącą koty perkusją w "A Colt's Tooth".

Nazwany po tym, jak Elkington przyznał się do "mroczniejszego i bardziej głupiego" podejścia do liryki, Dimmer jest przykładem zdolności Elkingtona do rzadkiego traktowania siebie zbyt poważnie. Jego suche poczucie humoru jest widoczne w takich wersach jak " Życie, życie jest długie, to co mnie nie zabija tylko sprawia, że moje życie jest dłuższe" z "New Thought", a w "The Meagre Prick" Elkington wypuszcza luz o "rzeczach, które naprawdę się liczą": jak napisać kazanie, bycie kiepskim tancerzem, zostawianie przyjaciół za sobą i zachowywanie się jak dziecko po trzydziestce. Dimmer pokazuje również szeroki zakres stylów pisania piosenek. Utwory "Bad Shepherds" i "Passengers" są inspirowane angielską i amerykańską muzyką ludową lat 60-tych, od Pentangle do Michaela Hurleya, podczas gdy "Beautiful Lawyers" oznacza przejście od starszego, bardziej znanego materiału akustycznego do bardziej warstwowej mieszanki gitar i elektroniki. Ta elektronika została wprowadzona do zespołu częściowo dzięki solowym występom Elkingtona, w których obficie korzysta on z komputera, nadając akustycznym piosenkom zupełnie nowy charakter.

Rdzeń Dimmer stanowią kojące wokale Elkingtona, które plasują się gdzieś pomiędzy Leonardem Cohenem a kacowym Davidem Bowie. Jego wibrujący, barytonowy głos unosi się bez wysiłku nad gitarami w hiszpańskim stylu i melodyjnymi klawiszami, nadając ton temu intymnemu albumowi. Partie gitarowe Braddocka stanowią doskonałe kontrapunkty dla melodii i tematów piosenek. Od żałosnych tonów "Sunday Night" do napędzających akordów "Breathe in the Disease", od żywiołowego "Moment Is Now!" do melancholijnego "Passengers", interakcja pomiędzy Braddockiem i Elkingtonem przyciąga słuchacza. Wszechstronność i powściągliwość Macri'ego, jako "najdłużej żyjącego członka zespołu", jest widoczna na całym albumie, podczas gdy niedopowiedziana gra Jasona Totha stanowi doskonałe tło dla pozostałych instrumentów.

Owiń się w ciepłe objęcia i skrzywiony humor Dimmer. The Zincs wiedzą przez co przechodzisz i chcieliby Ci pomóc.

Tracklista

1 Breathe In The Disease

2 Beautiful Lawyers

3 Bad Shepherds

4 Passengers

5 Stay In Your Homes

6 A Colt's Tooth

7 Moment Is Now!

8 New Thought

9 Sunday Night

10 The Meagre Prick