Ballads Of The Revolution

Dziesiąty studyjny album JOMF, Ballads Of The Revolution, jest znakomity pod względem uchwycenia amerykańskiej odmienności zespołu. Znajdziemy tu tak wiele najlepszych atrybutów weteranów grupy: ich eteryczne tendencje country, te przedłużające się meandry Deadhead, a w wysublimowanym utworze zamykającym "A Mania" można usłyszeć, jak ćwiczą swoje bardziej tradycyjne umiejętności pisania piosenek. Od samego początku Ballads Of The Revolution wykazuje oznaki bycia dość wyjątkowym wpisem w dyskografii Jackie O MoFo, zaznaczając swoje początki połyskującą, wzbogaconą echem aranżacją tradycyjnej ballady "Nightingale", zanim w "Dark Falcon" przejdzie do rodzaju pomieszanego improwizowanego kształtowania dźwięku, z którego zespół stał się znany, łącząc słodko intonowane wokale z falami swobodnego country, manipulacją samplami i surrealistycznymi gestami gitary slide. Prezentujący jeden z najbardziej niezwykłych przypadków na albumie, "The Corner" to dziwnie minimalistyczny romans, bogaty w atmosferę i okazjonalne dubbingowane pulsacje wah-wah, podczas gdy ruchy turntablistyczne kolidują z lunatykującym wokalem Toma Greenwooda. Ballads Of The Revolution wykonuje świetną robotę równoważąc eksperymentalną stronę tego wspaniałego zespołu z jego bardziej ustrukturyzowanymi skłonnościami w kierunku tradycyjnej amerykańskiej muzyki folkowej i dlatego z pewnością należy do najważniejszych albumów JOMF.