#2:Static

Emiter to solowy projekt gitarzysty legendarnych formacji polskiego undergroundu Ewa Braun (zespół nominowany m.in. do nagrody Fryderyka, uznany za najważniejszy polski zespół gitarowy lat dziewięćdziesiątych a ich płyty “Sea Sea” “Esion” czy “Electromovement” wciąż dobrze się sprzedają), Mapa ( to duet z Paulem Wirkusem jako jedyny polski wykonawca obok Tomasza Stańki dostrzeżony przez prestiżowy brytyjski miesięcznik Wire), Mordy. Dymiter jest też autorem muzyki do spektakli teatralnych i producentem i realizatorem licznych płyt (Something Like Elvis, Świetlicki/Trzaska/Dymiter etc.) Płyty wszystkich zespołów Dymitera trafiały na coroczne zestawienia “płyt roku” (m.in. Gazeta Wyborcza, Program 3, Brum, Machina, Antena Krzyku)”#2: static” to druga płyta projektu Emiter. Tym razem Marcin do udziału w nagraniu tego krążka zaprosił wielu gości. Znaleźli się wśród nich m. in. Rosa Arutti (legendarna postać hiszpańskiej sceny muzyki elektronicznej), Krzysztof Topolski (Kobiety, Ludzie), Paul Wirkus. “#2: static” to poezja dźwięku, “muzyczne haiku”, jak napisał jeden z recenzentów.

Ex- muzyk Ewy Braun i Mapy, najważniejszych formacji polskiego undergoundu lat 90., obecnie szykujący się do wydania trzeciej płyty Mord. Marcin Dymiter nagrał swój drugi album solowy. O ile pierwsza płyta Emitera konsekwencję metody “zrób to sam” doprowadzała do tego, iż całość od początku do końca przygotował sam, tu mamy programową kooperację z gośćmi  Columbus Ensemble, Krzysztofem Topolskim (Kobiety, ludzie, Arszyn), Maciejem Szamborskim (Something Like Elvis). Po jednym utworze remiksują stary kompan z Mapy, Paul Wirkus oraz Rosa Arutti (tych miksów jeszcze nie słyszałem). Album okazuje się perłą szlachetnie surowego liryzmu. Muzyka grana na starym strychu z widokiem na morze. Ma w sobie wszystko to, co obiecuje, a czego nie daje emo a la Mum. Prosta, domowa, osobista. Urzeka bezpośredniością wypowiedzi. Muzyka bez manier i póz nie musi być głośna, aby stać się kontrkulturą. Na polskim gruncie Dymiter okazuje się najbardziej przekonującym spośród artystów ukazujących, iż wrażliwość jest herezją w świecie popkultury. Na album złożyły się szkice, epifanie, spostrzegawcze humoreski. Niczym zapiski z muzycznego dziennika intymnego. Tworzonego z dojrzałą świadomością języka, którym z płyty na płytę Dymiter zaskakuje coraz bardziej. To wypowiedź ponad podziałami. Bardzo organiczna w wymiarze brzmień i emocji. Free jazz, folk, noise rock, minimal music spotykają się, jakby mimowolnie w dźwiękowych haiku. Gitarowe partie niekiedy o kolorycie folkowej ballady. Ale też z oddechem ambient i siłą dronu. Bez lęków przed elektroniką i muzyką otoczenia. Gdzieś w okolicach sceny Chicago, ale bez kompleksów. (Rafał Księżyk, Aktivist / Antena Krzyku)