Thawlines

Nieznane krajobrazy, przyćmione przez śnieg i mgłę, zamarznięte drogi wodne, upiorne lasy: w równej mierze niepokojące i bogate w możliwości – taki jest świat 'Thawlines', trzeciego solowego albumu Johna Lemke. Tworzony w lodowatym tempie przez sześć lat, destyluje wspomnienia z głęboko oddziałującej podróży do Finlandii w 2011 roku w najbardziej osobisty jak dotąd album Johna.

W czasie wewnętrznego zamętu, John po raz pierwszy zetknął się z surową fińską zimą podczas wizyty u starego przyjaciela w Helsinkach, co posłużyło jako tło i katalizator dla przełomowych zmian. Zainspirowany do napisania albumu opartego na tym doświadczeniu, kilka lat później, nastąpiła druga podróż z pobytem w pobliżu koła podbiegunowego. Zbierając nagrania terenowe i odzwierciedlając pierwotną podróż, John eksperymentował z pierwszymi szkicami w samotności lodowatych lasów, po czym zaczął dopracowywać utwory w swoim studio w Glasgow.

Praktyka przekształcania wspomnień o miejscach, sytuacjach i atmosferze w muzykę, powoli ewoluowała w złożoną mozaikę tekstur i tonów, dając niemal nieskończoną ilość permutacji każdego utworu. O procesie tym John mówi: "Zawsze podobała mi się idea czasu jako mojego głównego współpracownika. Albo inaczej, współpracując z nieco innymi wersjami siebie w czasie. Większość utworów na 'Thawlines' powstawała przez kilka lat, z długimi przerwami pomiędzy nagraniami, pozwalając pomysłom fermentować w międzyczasie, a przynajmniej moim wyobrażeniom o tym, dokąd mogą zmierzać. Proces ten pozwolił mi spojrzeć na każdy utwór z wielu stron i podejść do niego z kontrastującymi ramami umysłu, zanim zrozumiałem, czym naprawdę powinny być te kawałki. To był bardzo naturalny sposób pracy i pozwalał pomysłom rosnąć. Pod wieloma względami album okazał się celebracją sztuki gubienia się".

Coraz wolniejszy postęp, częściowo spowodowany wieloma zobowiązaniami Johna związanymi ze ścieżkami dźwiękowymi, oznaczał, że coraz więcej bieżących doświadczeń zaczęło przesączać się do pracy. Jak wyjaśnia John, 'Wiele życia zostało przetrawione w tej płycie. Od utraty bliskich osób po zostanie rodzicem i wszystko pomiędzy".

Z punktu widzenia produkcji, John wciąż czuł się przyciągany do dźwięków, które przywoływały w nim pewną nostalgię z dzieciństwa, takich jak melotron, niepokorne syntezatory, wokale zalane pogłosem i specyficzne dla epoki nagrania wiolonczeli, perkusji i gitar.

Porzucając raczej elektroniczny klimat People Do (2013) i Nomad Frequencies (2015) na rzecz bardziej zespołowego brzmienia, John zaangażował do realizacji swojej wizji kilku swoich ulubionych muzyków w postaci Pete'a Harvey'a (Modern Studies) na wiolonczeli, Clive'a Deamera (Portishead, Radiohead, Robert Plant) na perkusji i harfistki Urški Preis (rouge-ah). Jak mówi John: "Muzyka w jakiś sposób musiała przejść przez ręce innych, co dało poczucie katharsis po tak długim, samotnym procesie. To było dokładnie to, co było potrzebne, aby podróż zatoczyła pełne koło".

Gdy długa odyseja dobiega końca, plon może wreszcie zacząć żyć własnym życiem.

Tracklista

A1 Overture (Of Futures Past) 06:11

A2 It Comes Apart 04:38

A3 Haunter 06:26

A4 Mirage 04:41

B1 Halo 04:59

B2 Frontier 02:37

B3 Apparition 06:50

B4 Wild Wood 02:19

B5 Aurora 04:59