The Wanting

The Wanting, pierwszy album Glenna Jonesa dla Thrill Jockey, został nagrany w mieszkaniu na czwartym piętrze przy Commonwealth Avenue w Allston, Massachusetts, na przedmieściach Bostonu, z widokiem na linię kolejki podmiejskiej. Jeśli uważnie wsłuchać się w nagranie, można od czasu do czasu usłyszeć w tle przejeżdżające pociągi. Reuben Son nagrał album pomiędzy 12 grudnia 2010 roku a 20 kwietnia 2011 roku. Miksy i mastering The Wanting wykonał wieloletni współpracownik Matthew Azevedo. Najprościej mówiąc, The Wanting to zbiór oryginalnych kompozycji na akustyczną gitarę stalową, sześciostrunową, dziesięciostrunową i bottleneck oraz pięciostrunowe banjo open-back. Trochę tła i kontekstu może pomóc. A więc własnymi słowami:

"Lata 60-te, jak to zostało nam wbite do głowy aż do znużenia, były okresem muzycznego rozwoju i eksploracji. I chociaż wydaje się, że w tamtych czasach było coś w wodzie, co wszyscy w pewnym wieku łykali, to jednak ja późno osiągnąłem pełnoletność w tej dekadzie. W 1967 roku moją głowę rozwalił drugi album Jimiego Hendrixa. Po jej usłyszeniu męczyłem mojego staruszka, aż kupił mi pierwszą gitarę. Miałem 14 lat. Dziś uważam się za członka plemienia gitarzystów akustycznych finger-style, których główną inspiracją są gitarzyści "American Primitive" lub "Takoma school", skupieni wokół Johna Faheya.

Model par excellance, i fontannahead, John praktycznie w pojedynkę stworzył styl gry na gitarze solowej, jak również publiczność, która go wspiera. Dla ludzi takich jak ja był on również inspiracją do podjęcia próby stworzenia jakiejś spójnej muzyki z wykorzystaniem gitary akustycznej. Granie jak ludzie, którzy mają na ciebie wpływ, prowadzi jednak tylko do pewnego stopnia. Nieważne, jak bardzo kocha się danego gracza i jak długo studiuje się jego twórczość, jest prawie niemożliwe, aby pokonać go w jego własnej grze. Zawsze jesteś w gorszej sytuacji. Lepiej więc wymyślić własną grę, opracować własne strategie, wymyślić własne zasady. To właśnie robili Fahey i Robbie Basho, a także mniej znani gracze z początku i połowy lat 60-tych, jak Max Ochs, Harry Taussig, Fred Gerlach, Dick Rosmini i inni.

Kiedy zacząłem bardziej interesować się instrumentem i zacząłem słuchać muzyki różnych gitarzystów, odkryłem, że gitarzyści ze "szkoły Takoma" zdecydowanie różnili się od innych gitarzystów. Mimo, że wielu gitarzystów było technicznie bardziej sprawnych, dopracowanych czy wyrafinowanych niż amerykańscy prymitywiści, to co mi się w nich podobało to fakt, że w ich muzyce nie chodziło o wirtuozerię dla samej wirtuozerii, ale raczej o sposób wyrażenia jakiegoś uczucia. Choć każda moja płyta jest gotowym podziękowaniem za dług wobec gitarzystów, od których się uczyłem, staram się tworzyć muzykę, która jest moja własna. "Dążyć" to może nie jest właściwe słowo. Brzmi to tak, jakbym się o coś starał, podczas gdy z miejsca, w którym teraz siedzę, tyle lat w dół po ostrzu noża, to co robię jest tym, co robię: nie ma żadnego starania się, jest tylko potrzeba codziennego grania i tworzenia czegoś, co mnie uprawomocnia wobec samego siebie."

Tracklista

1 A Snapshot Of Mom, Scotland, 1957 8:02

2 The Great Pacific Northwest 4:54

3 The Great Swamp Way Rout 2:50

4 Anchor Chain Blues (2) 5:21

5 Even To Win Is To Fail (2) 4:27

6 My Charlotte Blue Notebook 5:17

7 Menotomy River Blues 1:26

8 Of Its Own Kind 7:24

9 The Wanting 4:22

10 Twenty-Three Years In Happy Valley, Or Love Among The Chickenshit 2:03

11 The Orca Grande Cement Factory At Victorville Featuring, Drums – Chris Corsano 17:47