The Seer

Jesteśmy bardzo muzykalnym narodem. Lubimy pieśni biesiadne (szczególnie „podlewane”) a nade wszystko programy, w których domorośli „artyści” chcą jednym skokiem stać się gwiazdami szołbiznesu.
Codziennie jesteśmy bombardowani przekazem medialnym, który utwierdza w nas przekonanie, że artystą może być każdy. Najlepiej piękny, młody, wyszczekany i z dużym biustem.
Latami wpajana wizja artysty powoduje, że jesteśmy bandą ślepych choć zadufanych w sobie, samorodnych krytyków, widzących tylko to, co przynosi srebrny ekran.

I w taki, dość kuriozalny świat z wielkim hukiem wpada płyta „The Seer”. Siła tego pierdolnięcia jest zrozumiała tylko dla tych, którzy mają resztki zdrowego rozsądku i nie boją się przewartościować swoich poglądów. Na życie, Boga, kobiety i świat…

Ten album to dzieło monumentalne, które, jak określił to sam zainteresowany, jest podsumowaniem 30 lat muzycznych poszukiwań. Wierzę mu bezdyskusyjnie.
(Autor: Arek Lerch / ViolenceMagazine)