Sing As The Crow Flies

Sing As The Crow Flies to debiutancki album wokalny kompozytorek/wykonawczyń Laury Cannell i Polly Wright. Ponownie głos zagubionych, zapomnianych i ukrytych ludzi, którzy żyli, pracowali i kochali na przestrzeni wieków, pór roku, powietrza i bagien.

Sing as the Crow Flies to zestaw dziewięciu utworów wokalnych, które na nowo wyrażają wiejski krajobraz, otaczające trzcinowiska i bagna na granicy Norfolk i Suffolk. Dorastając po obu stronach rzeki Yare, ze wspólną miłością do tego obszaru, Laura Cannell i Polly Wright są muzyczkami, kompozytorkami i twórczyniami o głębokich korzeniach w bagnach i tradycjach tego wiejskiego obszaru. Obie mają za sobą różne muzyczne podróże, a swoją twórczość odkryły na początku 2019 roku dzięki różnym kontaktom i Instagramowi. Spotkały się, aby improwizować i rozpoczęła się przyjaźń i współpraca. Dając sobie kryteria używania tylko swoich głosów bez zasad i struktur. Kreatywnie obnażyły się i wyruszyły w podróż natychmiastowej kompozycji z przestrzenią na spontaniczną improwizację i jako reakcja na formalne szkolenie i instytucje ich równoległych wczesnych klasycznych środowisk.

Sfrustrowane brakiem kobiecych głosów w wiejskich pismach krajobrazowych wschodniej Anglii i dalej, duet zdecydował, że jeśli nie mogą odkryć głosów z przeszłości, mogą przyjąć teraźniejszość jako punkt wyjścia i dodać własne głosy, głosy i doświadczenia życia i pracy w środowisku wiejskim w XXI wieku, nie zawsze odwołując się do przeszłości, ale będąc obecnym teraz.

Muzyka jest tworzona za pomocą różnych środków, takich jak improwizacja heterofoniczna podobna do Psalmów z Wysp Lewis, wezwania i odpowiedzi inspirowane Hildegardą von Bingen oraz słowa z XVIII-wiecznego "Norfolk Garland, A Collection of the Superstitious Beliefs and Practices, Proverbs, Curious Customs, Ballads and Songs, of the People of Norfolk". Wraz z ich własnymi tekstami i bezsłownymi inwencjami album jest w całości improwizowany w ramach tej zupełnie nowej współpracy.

"Na końcu tej linii są głosy. Znajdują się wewnątrz kościoła Raveningham, nieco ponad 1000 metrów w linii prostej od miejsca, w którym stoisz. Wewnątrz kamiennych ścian XI-wiecznego kościoła dwie kobiety poruszają się, śpiewają, osobno i razem. Każda harmoniczna rozmowa jest improwizowana, poruszają się między kamieniem a drewnem, w świetle i cieniu, wołając i odpowiadając w skupieniu i poza nim.

Słychać kroki, ptaki i powietrze. Te nowe głosy są częścią wiejskiego krajobrazu, wykorzystują swoje otoczenie jako inspirację wraz z osobistymi tradycjami muzycznymi i folklorem. Odnajdują wspólny język, ich ojczysty język bagien, dwoje ludzi żyjących, pracujących i tworzących tutaj w XXI wieku. Sięgając do żył jak gałęzie, łącza i bagna. Prywatne głosy są budzone, a następnie ponownie kładzione na spoczynek".