Mound Magnet

To wszystko gdzieś tam jest. A przynajmniej ja oszukiwałem się, że tak jest. "Wszystko", odnoszące się do nagromadzonych kotletów i gestów, oznaczeń i groove'ów oraz zaprzeczeń groove'ów, które nagromadziły się w trakcie kadencji Jana St. Wernera w Mouse on Mars, Microstorii i jako Lithops. (Nazwa solowej twórczości Jana zawsze wydawała mi się zwodniczo delikatna. Lithops to rośliny z Namibii i Południowej Afryki, nazywane również "żywymi kamieniami" ze względu na ich -ding!- zwodniczy wygląd).

To wszystko jest tam, lub wiele z tego, na Mound Magnet. Bardziej niż na innych wydawnictwach Lithops, z których każde można powiedzieć, że zawiera węższy zestaw często jasnych dociekań. Dwa z ostatnich wydawnictw Jana – Mouse on Mars's space funk juggernaut Radical Connector i Lithops's całkiem bajeczne i według mnie niedocenione (nie wiem, może miałem głowę pod litopem) i mętne, a czasami złośliwe Scrypt (znajdź to jeśli nie znasz) – są dwoma z bardziej niepodobnych płyt w partii zawierającej jego odciski palców. Mound Magnet czyni wesołe uwertury w kierunku podobieństw. "Vortext", jedna z wzniosłości Mound Magnet, oznacza, że nie musicie już wyobrażać sobie Scrypta jako grit'n'snota w służbie syren (nieludzkie glissy w górę) wzywających was na parkiet. Może w tej chwili obrócisz "Vortext" i powiesz mi, czy się zgadzasz? W równym stopniu pomiędzy "Radical Connector" a futurystycznymi, spryskanymi daubami i fizzlami "Scrypt".

Jeśli wydaje mi się, że słyszę tam wszystko, to co jeszcze słyszę? Uni Umit, pierwszą płytę Lithops na Moikai; Idiology Mouse on Mars; gumową gitarę elektryczną, która prowadzi do Niun Niggung MoM; wiele innych. Słysząc to wszystko tam . . gdzieś . . to mniej kwestia bycia oszukanym niż zaufania … do … nagromadzonej … mądrości. Niewyrzeczenie. To jest coś, co sprawia, że do każdej nowej płyty MoM/Microstorii/Lithops wracam. Jan St. Werner jest mniej wiecznym uchodźcą, a bardziej wiecznie podążającym za tymi wieloma muzycznymi światami.

Niby nic, a jednak Lithops zawsze przypomina mi o tym, jak daleko odeszliśmy od założonej utylitarnej funkcji muzyki elektronicznej jako muzyki tanecznej. Nie przypomina mi o tym dlatego, że Lithops zdryfował w eter współczesnej kompozycji, czy że stał się on (ona) teksturocentryczny i tworzy teraz piaskowe mandale z granulatu audio. Nie! Dzieje się tak z powodu różnorodnych losów break beat'u, shake beat'u, zrzuconej skóry i opuszczonego siedzenia. Radical Connector MoM'a był naprawdę klasycznie stylizowanym albumem funkowym, z pochodniami statków kosmicznych i w ogóle. "Funk" tutaj – chyba wciąż mówię o "Vortext", ale także o "Stakes Barrier", "Cephalopod" i "Harpoon Point" – to seria improwizowanych gestów . . . Jak to dalej opisać? [Zwłaszcza "Stakes Barrier" wydaje się być szczególnie złowrogim pokłosiem źle zapamiętanego rave'u. "Peek", awangardowo inaczej, powraca do potykającego się bitu (hello Bolan, hello Oehlen).

Nikt nie powiedział, że Lithops został stworzony po to, by rozruszać staw skokowy. A jednak, a jednak……. Może mniej karykaturalne, ale nie mniej zabawne. Kiedy już przestałeś się tego spodziewać, pojawia się zemsta tandetnego automatu perkusyjnego, gitary elektrycznej z sypialni, przesterowanych, schodkowych sampli, które miałeś rozumieć jako wygnane w jasny świt Lithops. Nie. To wszystko jest tam prawie na miejscu.

Powinniście mieć tyle szczęścia, żeby źle zapamiętać tak żywą muzykę.

– David Grubbs

Tracklista

1 Opposite Of Windward 3:56

2 Cephalopod 2:25

3 Evacoda 4:28

4 Vortext 5:13

5 Stakes Barrier 7:28

6 Peek 4:08

7 Harpoon Point 4:10

8 Stratografic 4:54

9 Conturn 7:50