Masks

Double Dagger uosabia sprzeczności uczciwego, a zarazem zepsutego miasta, które nazywają domem – szczere, surowe, kakofonicznie głośne, ale z nieoczekiwanymi momentami jasności, humoru i objawienia. Na żywo, zredukowany skład muzyczny Double Dagger, składający się wyłącznie z basu, perkusji i wokalu, w jakiś sposób potrafi brzmieć jak scena pełna muzyków. Perkusista Denny Bowen uderza w bębny z taką siłą, że basista Bruce Willen musi używać czterech wzmacniaczy aby dorównać jego głośności. Wokalista Nolen Strals wkracza, wychodzi i czasami wchodzi na publiczność, przekazując dynamiczną energię, która często sprawia, że trzej muzycy ociekają potem już w drugiej piosence.

Recenzenci muzyczni porównywali Double Dagger do (w kolejności alfabetycznej) Antelope, At The Drive In, Big Black, Black Dice, Black Eyes, Black Flag, Broken Social Scene, Butthole Surfers, The Buzzcocks, Cop Shoot Cop, Dead Kennedys, Dead Milkmen, Death From Above, The Death Set, Dischord Records, The Dismemberment Plan, Dylan Thomas, Explosions In The Sky, The Fall, The For Carnation, Fucked Up, Fugazi, Gang of Four, Green Day, Happy Mondays, Health, Henry Rollins, The Hold Steady, Hüsker Dü, Japandroids, Japanther, Jesus Lizard, Joy Division, June of '44, Karp, Led Zeppelin, Les Savy Fav, Liars, Lightning Bolt, Lungfish, Manic Street Preachers, Mika Miko, Minor Threat, The Minutemen, Mission Of Burma, Mudhoney, The New Flesh, New Order, Nirvana, No Age, No Trend, Parts & Labor, Pavement, The Pixies, Ponytail, Presidents of the United States of America, Q And Not U, The Ramones, Rites of Spring, Sebadoh, Shellac, Six Finger Satellite, Sonic Youth, Steve Reich, Stiff Little Fingers, Suicidal Tendencies, Swell Maps, The Talking Heads, Unwound, Volcano Suns, Weezer, The White Stripes, Wilderness i The Yeah Yeah Yeahs, między innymi.

Podczas gdy ten opis jest ogólnie trafny, Double Dagger nadal przesuwa granice tego, co niektórzy krytycy nazwali agit punk, angry pop, art punk, art rock, DIY, future shock, genre bending, genre defying, grunge, hardcore, heavy metal, In Utero-era noise, indie, indie rock, left field rock-n-roll, math-rock, metal, metalic funk, minimalistyczny punk, minimalizm, no wave, noise, noisy pop, political pop, political punk, pop punk, pop/punk, post-grunge, post-hardcore, post-pop, postpunk, post-punk, post-rock, punk rock w purystycznej formie, punk, quasi-punk, rock, thrash, unclassifiable, czy muzyka undergroundowa.

Nowa EP-ka Double Dagger, "Masks", kontynuuje ten kierunek, rozpoczynając się tam, gdzie ich uznany album z 2009 roku, "More", zakończył działalność. Masks prezentuje serię winiet, od ostrych, przez twarzowe, po autorefleksyjne, na temat fasad, które tworzymy w naszym życiu. Masks zawiera jedne z najbardziej chwytliwych piosenek Double Dagger jak dotąd, ale charakterystyczny jest ton albumu, który obejmuje zarówno ścieranie i sarkazm, jak i upbeat, a zamyka go zaskakująco delikatny instrumental. EP-ka została nagrana przez zespół przy użyciu zestawu DIY i podobnie jak w przypadku More, udało się uchwycić głośność i energię wybuchowych występów Double Dagger na żywo.

Tracklista

1. Imitation Is The Most Boring Form Of Flattery 02:47

2. Pillow Talk 03:29

3. Sheep In Wolf's Clothing 03:14

4. Sleeping With The TV On 06:41

5. Song For S 02:41