Hipokryzja Nic Nie Zmieni

W nagraniach, poza klasycznym składem gitarowo – perkusyjnym, pojawiają się nienachalnie, różne dziwne instrumenty oraz „głosy zwierzęce”. Muzyka sięga korzeniami do lat osiemdziesiątych, ocierając się o nową falę. Nie jest niewolniczym powielaniem schematów. Jest próbą wyjścia, z ciasnych ram gatunku, lub właściwiej, rozpaczliwym nieodchodzeniem za daleko – a chciałoby się… i ukradkiem tak się dzieje.

W tekstach zespół skupia się na jednostce, jej walce o tożsamość, rozterkach. Nie da się walczyć z systemem mając mętlik w głowie. Niemożliwe jest ortodoksyjne godzenie różnych światów, w których się jednocześnie funkcjonuje. Jednocześnie, kompromis nie może powodować porzucenia tych wartości, w które się wierzy. O tym właśnie piszą. O tym, że hipokryzja, nawet najpiękniej podana, wyśpiewana, wyprodukowana, jest tylko zakłamaniem i udawaniem.

Siedemnaście kawałków umieszczonych na płycie, to utwory w średnich i szybkich tempach, od prostych kompozycji, do wielowarstwowych, ale bez przegadania. To są klasyczne piosenki, w których bardziej liczy się melodia niż rytm. Większość z nich można zanucić, ale też wykrzyczeć. Można je zagrać na jednej strunie.