Boy

Carla Bozulich jest bohaterką art-punka. Wielokrotnie stawała na czele zespołów, które brzmią jak nic innego i prawdopodobnie same dla siebie wyznaczają gatunki: pochylony agit-prop Ethyl Meatplow; dziki roots-tinged epic rock The Geraldine Fibbers; napędzany wokalem sound-art Scarnelli i Evangelisty; jej występy na dużą skalę, w tym trwająca seria Eyes For Ears. Jej pierwsza "solowa" płyta, wydany w 2003 roku cover utworu Red Headed Stranger Williego Nelsona, słusznie został okrzyknięty arcydziełem reinterpretacji i rekontekstualizacji. Jej pierwszym albumem dla Constellation był Evangelista z 2006 roku, po którym Bozulich przyjęła pseudonim Evangelista i wydała trzy kolejne albumy w latach 2008-2011. Na razie odłożyła Evangelistę, by skupić się na utworach składających się na Boy, jej trzecią płytę pod własnym nazwiskiem.

Boy jest samozwańczą "płytą popową" Carli i to twierdzenie ma sens w kontekście jej wyjątkowej muzycznej kariery opartej na eksperymentach, ekspozycji i dekonstrukcji. Boy jest odświeżającym i bardzo potrzebnym przypomnieniem tego, co pop – jako perspektywa, wpływ i intencja – może zrobić w rękach zadziornie dowodzącej wokalistki/lyriczki, która ostrzyła sobie zęby na mieszaniu gatunków, gatunkach i estetyce DIY. Bozulich mówi, że w latach nastoletnich została "wskrzeszona" przez punk rock, a następnie "zniszczona, w dobry sposób" przez ludzi wymyślających na nowo ideę funkcjonowania muzyki. Oto partia dziesięciu piosenek, z których każda trwa od 3 do 5 minut, w większości trzymających się rozpoznawalnych struktur wersu, refrenu i mostu, ale pełnych destabilizujących akcentów i strategii, i niczego, co można by odczytać jako mrugającą ironię, połysk lub zwykły efekt/skutek. Piosenki są oparte na hakach i melodiach, dostarczanych przez sam śpiew, z instrumentarium i aranżacjami zawsze w służbie głosu i tekstów Carli – pod tym względem istnieje silna linia łącząca z albumami Evangelisty. Ale Boy wyostrza i skupia się na intencjach i strukturze każdego utworu; w przeciwieństwie do większości prac Evangelisty, ten nowy album, poza jednym czy dwoma utworami, nie mógłby zostać pomylony z sound artem, dark ambientem czy muzyką quasi-industrialną.

Choć Bozulich napisała większość materiału, zagrała na większości instrumentów i stworzyła oprawę graficzną, to jednak w tworzeniu albumu pomagał, wspomagał, a czasem ratował ją John Eichenseer (aka JHNO). Duet podróżował i grał razem po całej Ameryce Północnej, Europie, Ameryce Południowej i Indiach – ze szczególnie owocnym okresem pisania na maleńkiej wyspie u wybrzeży Istambułu. Dołączyli do włoskiego perkusisty Andrea Belfi w Berlinie, aby nagrywać z jego nienagannym wsparciem rytmicznym. Piosenki odzwierciedlają życie w podróży – celowo wykorzenione i nomadyczne, żyjące bez rozpakowywania jednego worka – i prowadzone przez niektóre z najbardziej przenikliwych, szczerych i czasami jadowitych tekstów Bozulicha.

Boy rozwija piękną, niepokojącą narrację wyciśniętą z artystycznego życia pełnego twórczych doświadczeń, zaangażowania, odwagi i nauki. Jest ostry, elastyczny, satysfakcjonujący i hojny.

Tracklista

A1 Ain't No Grave

A2 One Hard Man

A3 Drowned To The Light

A4 Don't Follow Me

A5 Gonna Stop Killing

B1 Deeper Than The Well

B2 Danceland

B3 Lazy Crossbones

B4 What Is It Baby?

B5 Number X