Forward Constant Motion

W przypadku wielu grup redukcja składu często przekłada się na uproszczenie ich brzmienia. W przypadku Virginia Wing, ich rekonfiguracja z tria do dwuczęściowego składu pozwoliła im rozkwitnąć z wcześniej zimnej, kosmicznej palety znalezionej na ich debiutanckim LP Measures of Joy do szerszego, w pełni skoncentrowanego brzmienia Forward Constant Motion.

Album zanurza się w syntetycznych falach, które pojawiały się na początku ich twórczości, czerpiąc zarówno ze skompresowanego uderzenia Daft Punk z czasów Homework, jak i leniwego new age'u Laurie Anderson, tworząc odważną i pomysłową płytę z nowoczesnym popem.

Album jest następcą 12" grupy Rhonda, wydanego z okazji Record Store Day na początku tego roku. Na tej trzyutworowej płycie zespół współpracował z Koichi Yamanohą nad tytułowym utworem w stylu Hi-NRG, a także zaprezentował swoje umiejętności w zakresie dynamicznego programowania perkusji.

Siłą Virginia Wing jest przyjmowanie uznanych popowych struktur i odkrywanie w nich punktów wyjścia. Przykładem może być singiel Grapefruit, który wyłania się z kakofonii trzasków i szumów i dryfuje w tę i z powrotem, nawet gdy trwa niecałe cztery minuty. Gdzie indziej, Miserable World jest znacznie bardziej sztywny; z wokalem Richardsa związanym z jego wystającymi, szarpiącymi ruchami. Wyróżniający się utwór Hammer A Nail gwałtownie przechodzi od potężnego tupotu do eskapizmu w wysokiej rozdzielczości.

Jednak u podstaw większości płyty leży poczucie sennego lub innego świata, album podzielony jest na krótkie, dryfujące fragmenty, w których struktury rozpływają się. Jest to kluczowy punkt tematyczny, który częściowo powstał, gdy u Pillaya rozwinęło się Labyrinthitis (zaburzenie ucha wewnętrznego, które powoduje zawroty głowy i dezorientację).