Proszę Bardzo

Proszę bardzo – to trzynasty autorski album w dorobku After Blues, jednego z najbardziej zasłużonych wykonawców polskiej sceny bluesowej. Zespół od lat należy do krajowej czołówki, wyróżniając się nie tylko intrygującym repertuarem, bliską współpracą m.in. z Tadeuszem Nalepą i Mira Kubasińską, ale także dwuosobowym składem wykonującym swój repertuar na żywo z wykorzystaniem pełnego instrumentarium, w którym szczególną rolę odgrywa skonstruowana przez muzyków perkusja pozwalająca basiście Leszkowi Piłatowi na jednoczesne obsługiwanie dwóch instrumentów. “Proszę bardzo” to 10 premierowych utworów autorstwa Leszka Piłata i Waldemara Baranowskiego, w których za większość tekstów odpowiedzialny jest Szymon Kaczmarek. Intrygującą zawartość płyty doskonale uzupełnia okładka projektu Leszka Żebrowskiego – czołowego, polskiego plakacisty. Nie bez znaczenia jest także udział w nagraniach młodej wokalistki Agnieszki Twardowskiej będącej do tej pory koncertowym gościem zespołu śpiewającym piosenki z repertuaru Miry Kubasińskiej.

Muzycy After Blues od lat wierni bluesowi potrafią w perfekcyjny sposób nadać jego rdzennemu brzmieniu współczesny wymiar przez co z jednakowym powodzeniem uwodzą swoich stałych fanów jak i publiczność na codzień odległą od klasycznego bluesowego brzmienia. Wiele kompozycji z repertuaru grupy nosi znamiona przebojów radiowych i nie inaczej jest tym razem. Potwierdzają to twory “To tylko dom” i “Od rana czuję bluesa” będące singlami promującymi album. Do pierwszego z nich powstał teledysk, w którym w role głównych bohaterów wcielili się szczecińscy aktorzy Beata Zygarlicka i Konrad Pawicki. O zespole After Blues powstał w 1980 r. Od razu zaproponował muzykę tkwiącą korzeniami w tradycji białego bluesa i tym zdobył rzesze fanów i nagrody na różnego rodzaju festiwalach. Oczywiście oprócz klasyki bluesowej w repertuarze zespołu zaczęły pojawiać się własne kompozycje. W 1985 r. zespół postanowił zostać duetem, a jednak brzmieć jak 4-osobowa kapela. Tak powstał słynny “kombajn perkusyjny” (cała perkusja rozpisana na nogi, sznurki, dźwignie i przekładnie obsługiwana przez dwóch panów, którzy śpiewają i grają na gitarach). Przez ponad 30 lat zespół nagrał 12 płyt (z udziałem m.in. Tadeusza Nalepy, Wojtka Gogolewskiego i innych). After Blue” miał to szczęście, że blisko 2 lata był zespołem akompaniującym Tadeuszowi Nalepie, a następnie Mirze Kubasińskiej, która udało się namówić do powrotu na estradę. Grupa wspólnie koncertowała z artystką ponad 11 lat. 15 października 2005 na Festiwalu Muzyki Bluesowej “Bluesada” w Szczecinie odbył się ostatni koncert Miry. Odeszła 10 dni później. W sali prób zespół “After Blues” nagrał z Mirą utwór “Zobacz jak pięknie”. Ta przepiękna ballada gościła przez wiele tygodni na liście przebojów “trójki” osiągając 5 miejsce. Utwór ten zajął również 13 miejsce w podsumowaniu I dekady XX wieku, a w roku 2008 w kategorii “blues” otrzymał nagrodę Polskich Melomanów (LP “Trójki”). W sierpniu 2012 r. ukazał się na płycie “Perły z Listy Przebojów Trójki”. W 2009 r. zespół był nominowany do nagród: “Fryderyki” i “Superjedynki”.

Janusz “Kosa” Kosiński o After Blues: Zespół “After Blues” to najwyższy stopień bluesowego wtajemniczenia. To mieszanka dobrych emocji, wyrażanych muzyką, “życiowymi” tekstami i słowiańskim brzmieniem. To wszystko na bluesowy język przekładają dwaj muzycy – Waldemar Baranowski i Leszek Piłat. Obaj do perfekcji opanowali grę na kilku instrumentach ze szczególnym uwzględnieniem zestawu perkusyjnego własnego pomysłu, którym zadziwili świat ponad ćwierć wieku temu. I co ciekawe – jednoczesne granie na basie, gitarze, dwóch odrębnych zestawach wspomnianej perkusji i śpiewanie przychodzi im nadzwyczaj łatwo. Poruszają się w świecie bluesowych kompozycji bardzo swobodnie – czy to wykonując standardy czy utwory własne. Są tak niesamowici jak piękna jest ich sztuka. Po prostu: AFTER BLUES.

1. Od rana czuję bluesa
2. To tylko dom
3. Proszę bardzo
4. Chyba coś nie tak
5. Dziękuję bardzo
6. Rewolucja moich dni
7. Ciche ulice
8. Zaniki pamięci
9. Zobacz jak pięknie
10. Puste ręce