Spiritchaser

The Heartbreakers – Johnny Thunders, Walter Lure, Billy Rath (zastępujący Richarda Hellera) i Jerry Nolan – powstali w 1975 roku z popiołów New York Dolls. W 1977 roku znaleźli się w centrum londyńskiej sceny punkowej, zaproszeni przez Sex Pistols na niesławną "Anarchy Tour". Fani z Wielkiej Brytanii traktowali amerykański zespół jako rockową licencję ze względu na rodowód New York Dolls. Menedżer pistoletów, Malcolm McLaren, przez krótki czas zarządzał Dolls w Nowym Jorku.

Podpisując się do wytwórni The Who, Track Records, zostali nagrodzeni najlepszymi studiami nagraniowymi w Londynie, aby nagrać swój jedyny album "L.A.M.F.". Jednak album spotkała lawina krytki za fatalną jakość dźwięku.

Zarówno Track Records, jak i Heartbreakers zabrakło pieniędzy i załamał się, gdy album nie sprzedał się zgodnie z oczekiwaniami. Kierownik Leee Black Childers włamał się do zbankrutowanych biur Track, aby odzyskać wielościeżkowe i wiele miksów, co doprowadziło do prób remiksowania albumu w 1984 roku, a wreszcie, po śmierci Johnny'ego i Jerry'ego, do przekompilowania go w 1994 roku. Od tego czasu , jest regularnie uznawany za klasyka gatunku:

"That 'LAMF", jedyny album z zapierającym dech w piersiach postem New York Dolls, The Heartbreakers, jest jednym z nowojorskich artefaktów (pomimo tego, że został nagrany w Wielkiej Brytanii), jest bezdyskusyjny. Damien Love, magazyn Uncut, recenzja 9/10.

Niedawno Walter Lure, współprowadzący, autor piosenek i jedyny żyjący Heartbreaker, wykonał "L.A.M.F." z gwiazdorskim składem: Clem Burke z Blondie, Tommy Stinson z The Replacements and Guns & Roses i Wayne Kramerem z MC5. Koncert na żywo został nakręcony w celu wydania płyty DVD i albumu.

To ostatni album Dead Can Dance, finalizujący w 1996 roku ich karierę nagraniową. Jak zawsze w przypadku DCD oferuje on muzykę najwyższej próby, ale też jest raczej podsumowaniem wspólnej działalności Gerrard i Perry'ego niż krokiem naprzód.

Ktoś kiedyś powiedział, że każdy znakomity zespół znajdujący się na krawędzi rozpadu musi nagrać swój "Biały Album". Wybitny, intrygujący, miejscami błyskotliwy, ale też jednoznacznie wskazujący, że każdy z uczestników nagrań raczej nie myśli już w kategoriach grupy, ile traktuje je, znaczy wspólne nagrania, jako pretekst, by przeprowadzić zawoalowaną próbą generalną przed ostatecznym podjęciem działalności solowej. Lisa Gerrard już ten krok uczyniła rok wcześniej, wydając podpisany swoim nazwiskiem "The Mirror Pool", ale to widać wciąż było mało, by podjąć decyzję ostateczną i nieodwracalną. Ta podjęta została oficjalnie przez obie strony w 1999 roku. W przeciwieństwie do wcześniejszych płyt, na "Spiritchaser" już nie chodzi o elektryzujące i stymulujące napięcie między upodobaniami muzycznymi, stylami wokalnymi i temperamentami obu współliderów. Tu mamy Lisę & Dead Can Dance oraz Brendana & Dead Can Dance. Ale to akurat – zważywszy klasę obojga wokalistów i muzyków oraz ich fanatyczny perfekcjonizm – płyty w najmniejszym stopniu nie dyskredytuje. To po prostu efektowny wielki finał działalności jednej z najbardziej oryginalnych i nowatorskich formacji w całej historii rocka i jego bardzo rozległych okolic. Do której to rozległości okolic – dodajmy – DCD w walny sposób się przyczyniło.Uwaga: Wszystkie albumy z tej reedycji Dead Can Dance zostały zremasterowane przez MFSL (Mobile Fidelity Sound Laboratory), jeden z najbardziej liczących się labeli w USA.

Written, recorded and produced at Quivvy Church.

Released in Super Jewel Box.

Remastered At – Mobile Fidelity Sound Lab

Design – Chris Bigg

Performer [All Instruments], Producer, Recorded By, Written-By – Brendan Perry, Lisa Gerrard

Photography By – Kevin Westenberg

Remastered By – Neal Harris

Supervised By [Remastering Supervision] – Shawn R. Britton