Skullsplitter

Eric Chenaux stał się jednym z najbardziej charakterystycznych, innowacyjnych i oryginalnych głosów w tym, co można nazwać awangardową balladą, zestawiając swój cudownie czysty i otwarty śpiew z brzmieniem gitary i stylem, który naprawdę jest wyjątkowy. Skullsplitter to imponujący nowy album, który potwierdza wyjątkową estetykę Chenauxa: szczery, naturalny, nieskażony wokal sunący przez powolne, przydymione melodie, podczas gdy gitary elektryczne i nylonowe są rozmieszczone z przygodną eksperymentalną, zręczną, półimprowizacyjną techniką i teksturą. Skullsplitter stanowi pożądaną i naturalną ewolucję poprzedniego, opartego na piosenkach albumu Chenauxa Guitar & Voice (2012), jego pierwszej prawdziwie solowej płyty dla Constellation (tj. nagranej bez udziału gościnnych muzyków lub współpracowników), która została powszechnie uznana za jego najlepszą dotychczasową pracę, docenioną przez The Wire, Said The Gramophone, Stereophile i innych za unikalną wrażliwość i czułość. Skullsplitter bazuje na tych mocnych stronach i podobnie składa się wyłącznie z głosu i gitary Chenauxa.

Kiedy Eric gra na gitarze, jego stopy są tak samo zajęte jak ręce (choć ręce też mogą być zajęte, co słychać w wielu cudownie wysmażonych solówkach i instrumentalnych wycieczkach na płycie); nieustannie pracuje ze swoim zwięzłym zestawem urządzeń do naginania dźwięku – pedałami głośności, wah i freeze – z niezwykłą i idiosynkratyczną płynnością, która jest integralną częścią ekspresji, jaką wnosi do instrumentu. Jego głos jest spokojnym centrum tego burzliwego mikroklimatu cielesnej kinetyki i rozedrganego grania; rzeczywiście, "ciepła pogoda" jest metaforą, której Chenaux używał do opisania swojej muzyki w przeszłości i wydaje się ona coraz bardziej odpowiednia w miarę rozwoju jego brzmienia: jego wokal jest jak system wysokiego ciśnienia, unoszący się na czystym, jasnym powietrzu, stabilizujący burzliwą, zmienną atmosferę gitar pod spodem. Skullsplitter jest apoteozą tego ewoluującego napięcia pomiędzy dwoma składowymi elementami solowej twórczości Chenaux, gdzie gitara wydaje się nieustannie poszukiwać zakłóceń lub ucieczki od roli akompaniamentu. Albo, co bardziej pasuje, często brzmi to tak, jakby śpiewający głos Chenaux i głos gitary po prostu wędrowały przez tę samą melodię, z własnymi niezależnymi pomysłami na drogę, którą będą podążać. A jednak piosenki pozostają zaskakująco i niemal bez wysiłku spójne, z leniwym groovem; album rozwija się jak dziwnie bulgocząca, choć serdecznie witająca kąpiel. Dodatkową znajomością dla fanów śpiewu Chenaux mogą być (ledwo rozpoznawalne) reinterpretacje dwóch "starych" piosenek, "Have I Lost My Eyes" i samego utworu tytułowego albumu.

Chenaux ma również długą historię eksperymentowania z dźwiękiem poprzez zamówienia i współpracę z sound-artem, z przechwytywaniem sygnału analogowego poprzez naturalne oscylacje i zniekształcenia fal, site-specificity i dźwięk środowiskowy. Współpracując blisko ze swoim wieloletnim inżynierem nagrań Radwanem Ghazi Moumneh, Chenaux wnosi te doświadczenia również do produkcji "Skullsplitter", wykorzystując fizycznie kołyszące się głośniki oraz radykalne bramkowanie i panoramowanie, aby wydobyć kolejne wahania barometru dźwięku gitary. Rezultatem jest perełka w coraz bardziej świetlanej dyskografii Chenaux.

Tracklista

A1 Have I Lost My Eyes? 4:52

A2 The Pouget 2:05

A3 Skullsplitter 3:32

A4 My Romance 4:23

A5 Spring Has Been A Long Time Coming 4:31

A6 The Henri Favorite 2:17

B1 Poor Time 8:08

B2 Le Vieux Favori 6:13

B3 Summer & Time