Selfless

Joni Void to nowy pseudonim producenta Jean'a Cousin'a – znanego wcześniej na Soundcloud, Bandcamp i innych internetowych społecznościach jako Johnny Ripper. Muzyk samouk, który tworzył utwory od 14 roku życia i mieszkał w Lille we Francji, Cousin przeprowadził się do Montrealu w 2012 roku, aby studiować film. Zanurzył się w żyznej miejskiej scenie DIY/loftowej i w wyniku gwałtownej transformacji z zamkniętej w sypialni/wirtualnej persony stał się bardzo zaangażowanym organizatorem i wykonawcą. Od 2011 roku Cousin wydał własnym sumptem kawalkadę oryginalnych albumów i remiksów; Selfless to jego debiutanckie wydawnictwo w wytwórni płytowej.

Najwcześniejsze płyty Cousina, nagrane będąc jeszcze nastolatkiem, łączyły fortepian i nagrania terenowe, inspirowane filmowymi ścieżkami dźwiękowymi Jona Briona, Philipa Glassa i Yanna Tiersena oraz światem sampli jak Boards Of Canada, The Books, Four Tet i Burial. Rosnąca obsesja na punkcie mikropróbkowania, kompozycji aleatorycznej, historii kina oraz technik foley i montażu dźwięku filmowego – wraz z coraz aktywniejszą praktyką remiksowania i tworzenia bitów – sprawiła, że muzyka Cousina rozkwitła w fascynujący sposób. Co być może najważniejsze, Cousin obecnie konstruuje swoje utwory w całości ze znalezionych źródeł i dąży do tego, by nie "grać" niczego. Jego osobista bohaterka Delia Derbyshire (White Noise; wczesne lata BBC Radiophonic Workshop) ugruntowała jego zaangażowanie w tworzenie musique concrète avant-popu inspirowanego tymi pionierami analogowej taśmy (choć obecnie wykorzystującymi bardziej dostępne narzędzia cyfrowe).

Selfless to eksploracja katharsis i ucieczki z uwięzi subiektywności i solipsyzmu, kierowana przez Cousina wyrzekającego się jakiegokolwiek "oryginalnego" grania czy nagrywania własnych utworów, a jednocześnie celebrująca intymną wspólnotę i inter-subiektywność poprzez pozyskiwanie prywatnych nagrań głosowych od bliskich przyjaciół: Natalie Reid recytuje swój własny wiersz na hipnotycznym "Observer (Natalie's Song)"; Ogun Afariogun (aka Tide Jewel) wniósł freestyle'owy rap nagrany i przesłany telefonicznie na "Yung Wether (Ogun's Song)"; Ayuko Goto (aka Noah) dostarczyła plik dźwiękowy szeptów na "Empathy (Ayuko's Song)"; "Disassociation (Kyla's Song)" jest w całości zbudowany z wokali Kyli Brooks (aka Nag). Reszta z 12 utworów na albumie eksploruje gamę strategii, począwszy od teksturowego, pozbawionego bitów, inspirowanego Satiem otwierającego "Song Siènne", poprzez pulsujące ambientowo-industrialne techno "Cinema Without People" i "Abjection", aż po kinetyczną, zdekonstruowaną IDM-elektronikę "Aesthetics Of Disappearance" i "Agnosia".

Selfless jest pełen wyróżniających się utworów, które działają w oderwaniu od siebie, ale także tworzą cudownie złożony, spójny i przekonujący album eksperymentalnej plądrofonii. Joni Void prezentuje debiutancki album, który równoważy swobodnego ducha samplowanej muzyki z konceptualną, emocjonalną i stylistyczną specyfiką poszczególnych utworów, z doskonałym skutkiem.

Tracklista

1 Song Sienne 5:40

2 Observer (Natalie's Song) 3:26

3 Doppler 2:00

4 Empathy (Ayuko's Song) 4:08

5 Aesthetics of Disappearance 4:05

6 Désolé (Pardon the Interruption) 1:00

7 Cinema Without People 4:45

8 Yung Werther (Ogun's Song) 5:40

9 Abjection 4:29

10 Disassociation (Kyla's Song) 5:02

11 Agnosia 4:50

12 Deaf (No More Songs) 1:00