I Don’t Want To Left You Down Ep

Sharon Van Etten nigdy nie potrzebowała zbyt wiele miejsca, by wygłosić wielkie oświadczenie. Biorąc pod uwagę, że dzięki czterem albumom, wydanym sumiennie w ciągu ostatnich sześciu lat, stała się jednym z najbystrzejszych nowych podróżników serca w muzyce, zdolnym do uchwycenia emocjonalnych prób i triumfów za pomocą wyrazistych linii i głosu, który nic nie traci na tłumaczeniu i przekazywaniu uczuć. Jej epicka druga płyta potrzebowała zaledwie siedmiu utworów, aby sprostać swojemu tytułowi, a jej kulminacją był utwór "Love More", w którym wytrwałość przezwyciężyła ból. Jej kolejne albumy dla Jagjaguwar, "Tramp" z 2012 r. i "Are We There" z ubiegłego roku, były dłuższe, ale Van Etten wciąż udawało się wcisnąć ogromne uczucia w szczególnie małe przestrzenie. W utworze "Serpents" w trzy minuty uchwycono egzystencjalny niepokój każdego związku. "Your Love is Killing Me" trwało dwa razy dłużej, ale potroiło ciężar romansu, miłości, uległości i żalu, ostatecznie zmagając się z traumą i walcząc z nią za pomocą brzęczących pianin, przesterowanych gitar i sekcji rytmicznej, która wspierała wokalistkę. Van Etten od początku swojej kariery aż po wschodzącą gwiazdę na zawsze zrozumiała wpływ ekonomii. Nie powinno więc dziwić, że składająca się z pięciu utworów EP-ka I Don't Want to Let You Down funkcjonuje jako coś więcej niż tylko przerywnik między albumami i trasami koncertowymi. W ciągu zaledwie 22 minut Van Etten i znakomita grupa współpracowników oferują dokumenty poddania się i rozczarowania, przyznania się i tęsknoty. W przepięknym "Just Like Blood" udało się uchwycić wszystkie cztery aspekty w mniej niż pięć minut. Piosenki te, wyprodukowane przez Van Etten i Stewarta Lermana, który kierował również zespołem Are We There, są tak wyrafinowane i rozwinięte, jak wszystko, co Van Etten kiedykolwiek zrobiła. W utworze "I Always Fall Apart", wspieranym przez sekcję smyczkową Petera Brodericka i Heather Woods-Broderick, głos Van Etten wznosi się wraz z fortepianem, na którym gra. Jej pryzmatyczne harmonie zdradzają grozę głównego stwierdzenia piosenki i jednego z nowych lirycznych kamieni węgielnych jej katalogu: "You know I always fall apart/It's not my fault/It's just my flaw/It's who I am". W utworze tytułowym powoli wykracza poza początkowy szmer, jakby skanując otoczenie w poszukiwaniu determinacji, by być silniejszą i bardziej wytrwałą, niż wie, że była. Przez cztery minuty utwór narasta, a desperacja zawarta w tytule wyrażona jest poprzez coraz większe gitary i coraz szersze harmonie. Refren jest śpiewanym przykazaniem, niezmywalną obietnicą Van Etten, że będzie lepsza. Adam Granduciel i David Hartley z The War on Drugs dołączają do Stuarta Bogie i Brodericks z Antibalas w utworze "Pay My Debts". To najdłuższy utwór na płycie, filmowy numer, który tli się jak shoegaze i perkoluje jak minimal techno, zanim osiągnie kulminację w nieuchronnym refrenie na huśtawce. Zatracenie się w haku sprawia, że i ty stajesz się orędownikiem spraw Van Etten. I Don't Want to Let You Down kończy się wykonaniem na żywo utworu "Tell Me", zarejestrowanym w grudniu ubiegłego roku w Gran Teatre Del Liceu w Barcelonie. Utwór ten, perełka Van Etten opowiadająca o tęsknocie za uczuciami, które być może nigdy nie zostaną odwzajemnione, był wcześniej dostępny jedynie na rozszerzonej edycji płyty Tramp. To akustyczne demo pozostaje intymne i wspaniałe, jest popisem niezwykłej szczerości głosu Van Etten. Ale tutaj, z towarzyszeniem jej czteroosobowego zespołu, utwór ten staje się swoistym okrzykiem bojowym o szacunek i naładowaną energią wypowiedzią o kultywowanych przez Van Etten mocach. To mapa progresji piosenkarki od akustycznej autorki piosenek do prawdziwego lidera zespołu, przypomnienie przejmującej i skutecznej skuteczności, jaką od dawna łączy jej twórczość. "Czasem nie myślę o tobie" – śpiewa Van Etten, a jej głos w ostatniej frazie nabiera zdecydowania. Znowu się jej wierzy.

Tracklista

1 I Don't Want to Let You Down

2 Just Like Blood

3 Always Fall Apart

4 Pay My Debts

5 Tell Me [Live]