Good Trouble

Kevin Cronin nagrał płytę REO "Good Trouble" z 1982 roku jako rozczarowanie – przypuszczalnie dlatego, że nie przyniosła podobnej liczby hitów, co jej mega-sukcesowy poprzednik, "Hi Infidelity", rok wcześniej. Uważał, że zespół był pod presją stworzenia "Hi Infidelity Part 2" i jako taki nie miał wystarczająco dużo czasu, aby wymyślić wystarczająco dobry materiał, aby stworzyć kolejny hit list przebojów. Trzeba się z tym jednak nie zgodzić, ponieważ Good Trouble jest tak dobry, jak wszystko, co REO kiedykolwiek nagrało. Z pewnością jest to ich najbardziej spójne wydawnictwo, ponieważ w 38 minutach czystej popowej przyjemności nie ma ani jednego niewypału. Od największego hitu, "Keep the Fire Burnin'", po tak znakomite utwory jak "The Key" i "Stillness of the Night", REO po prostu płonęło i brzmiało inspirująco – nawet jeśli niekoniecznie to czuli. I nie zapominajmy o wkładzie Brewstera (Bruce Hall), "Girl with the Heart of Gold" i "Let's Be-Bop", które reprezentują jedne z jego najlepszych prac z zespołem. Ale nawet mało skomplikowane utwory, takie jak "Back in My Heart Again" i "Every Now and Then" świecą tak jasno, jak każdy złoty samorodek REO, a obowiązkowa ballada "Sweet Time" bije na głowę "Keep on Loving You". Czy jest to lepszy album niż Hi Infidelity? Nie, ale jest tak blisko, jak można było się spodziewać w tym momencie. Mówiąc prościej, jest to REO w ich najlepszym pop-rockowym wydaniu. Jasne, nie ma on tej przewagi, którą miały niektóre z ich wcześniejszych dzieł, ale to, co ma, to jedne z ich najbardziej śpiewnych melodii, jedne z najbardziej zadziornych prac Richratha, jedne z najbardziej gustownych prac Doughty'ego na klawiszach i jedne z najlepszych tekstów od innych członków zespołu, co zaowocowało jednym z ich najbardziej zrównoważonych i całkowicie przyjemnych albumów. Fakt, że w katalogu REO znajdują się lepsze albumy niż Good Trouble, nie powinien powstrzymywać nikogo, kto nawet przelotnie interesuje się tym albumem – ponieważ te lepsze albumy są jedynie świadectwem tego, jak świetne było REO pod koniec lat 70. i na początku 80. zarówno na żywo, jak i w studiu. Good Trouble reprezentuje koniec zenitu REO i jest to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chce dowiedzieć się więcej o najdroższych synach Champaign.