End Hits

Przedostatnia płyta studyjna amerykańskiej legendy emo-core'a, a przy tym jeszcze jednego zespołu-instutucji, od lat czynnie wspierającego lokalną scenę niezależną. Muzycznie wybija się epileptyczny "Five Corporations" – utrzymany nieco w duchu "Lust for Life" – odznacza się solidnymi riffami i gniewną ekspresją. W takim otoczeniu dźwiękowym Ian MacKaye zmywa głowę przemysłowi muzycznemu za bycie kazirodczą, zgniłą bestią jaką niewątpliwie jest ona w rzeczywistości. Blisko dwie dekady punk-rockowego showbusinessu, a MacKaye nadal nie ucieka od istotnych kwestii. Poza tym słupy światła jupiterów należą się urokliwemu "Break" i "Place Position". Tamże, szczekająca niby mantra MacKaye'a i Picciotto'a sprawi, że parę godzin po pierwszym przesłuchaniu pomyślicie sobie "w sumie, to całkiem zabawne". Jak na pożegnanie z hiciarskim obliczem grupy, jest to dość piosenkowa płyta. Są to jednak pokręcone piosenki, zdeformowane, rozmontowane, przez co jednocześnie chwytliwe i sycące.